Een journaliste had talloze lessen bijgewoond, uitgebreid met leerlingen en docenten gesproken en daarvan paginagroot verslag gedaan. De teneur was positief maar ze begon wel met de vreemde kleedpartijen die er elke ochtend plaatshebben. Meisjes die op de fiets komen, verwisselen hun lange broek voor een niet al te korte rok voordat ze de school betreden. Toen hij dat las, schudde Von der Dunk het wijze hoofd. De verplichting op refoscholen om een rok en dan ook nog van een bepaalde lengte te dragen, vindt hij ongeveer hetzelfde als de dwang die in shariawijken wordt uitgeoefend.

Van die verkleedpartijen op refoscholen en de lengtevoorschriften kun je van alles vinden, net zo goed als je van alles kunt vinden van scholen waar ze juist geen strakke kledingregels hanteren. Dan zie je navels, bijna ontblote borsten en… afijn, u kent dat wel; ’t is vaak kort van stof en diep van inzicht. Iedere school hanteert op dat gebied eigen regels. In de praktijk komt het neer op een keuze ergens tussen gepast en schaamteloos.

Bij de Gomarus en andere refoscholen vragen ze best veel omdat ze menen dat de goede zeden hiermee zijn gediend. Dat is geen enkel probleem omdat ouders als vertegenwoordigers van hun kinderen de vrijheid hebben om hier niet bij te willen horen. Zij kunnen ter plekke uitwijken naar een andere christelijke school die om zo te zeggen geen been ziet in een lange broek voor dames, een wel erg kort uitgevallen rok en wat dies meer zij. Anders dan in de Schilderswijk valt daar in Gorinchem dus iets te kiezen.

Wat Von der Dunk ook niet lijkt te willen zien, is wat er werkelijk gaande is in Den Haag en vele andere steden. Wijken die ooit gezellige volksbuurten waren, zijn overgenomen door allochtonen. De oorspronkelijke bewoners zijn weggevlucht omdat ze zich vreemden in hun eigen wijk voelden. In sommige van die buurten maken nu intolerante dwepers de dienst uit, zelfs in die mate dat verlichte moslims niet meer zichzelf kunnen zijn in het openbaar domein. Dat is toch wel even van een andere orde dan zich voegen naar een –doorgaans soepel gehanteerd– richtlijntje aangaande de lengte van een rok.

Mocht de Volkskrantcolumnist niet overtuigd zijn en nog steeds van mening zijn dat een school als de Gomarus toch wel een beetje een talibanoord is, dan wil ik hem graag nog de reactie meegeven van NRC-fotografe Ilvy Njiokiktjien, een vakvrouw die dit jaar is benoemd tot ”Fotograaf des Vaderlands”. Ze kreeg van de redactie opdracht een fotoserie te verzorgen bij de ingediende Gomarusreportage. Als suggestie had de redactie haar meegegeven een prent te schieten van eerdergenoemde verkleedpartijen. Ilvy begaf zich onder de leerlingen, maakte kennis met docenten en raakte hoe langer hoe enthousiaster. Met een SD-card vol opnames keerde ze terug, maar zonder foto van de verkleedpartijen. Die zou alleen maar voedsel geven aan de karikatuur, vond ze, en daaraan weigerde ze mee te werken.

Dus Thomas, als je in die NRC-reportage een foto hebt gemist, begrijp je nu waarom. Over een diep inzicht gesproken.