Koude oorlog
Een van de problemen waarmee je als hulpverlener veel in aanraking komt, is het huwelijksprobleem. Gelukkig weten veel mensen de weg naar de hulpverlening te vinden als het echtelijke liefdesvuur is uitgedoofd of als de sfeer wordt verziekt door conflicten en onbegrip. Hulpverlening kan een belangrijke bijdrage leveren aan herstel van de onderlinge verhoudingen.
Geen twee huwelijken zijn daarbij hetzelfde. Sommige echtparen voeren urenlange gesprekken, waarbij het maar niet lukt om op dezelfde golflengte te komen. Anderen hebben heftige ruzies waarbij harde woorden vallen. Net zo funest is echter wat ”koude oorlog” genoemd kan worden. Er is geen ruzie (meer), geen verhitte discussies, maar ook geen enkele verbondenheid meer. ’t Is net als met spoorrails. Man en vrouw zitten aan elkaar vast, maar ze komen nooit echt tot elkaar. Hun omgang met elkaar is kil, maar onderhuids zit veel irritatie en woede. De sfeer is om te snijden, bitter en verzuurd. Maar er worden geen pogingen meer ondernomen om te komen tot herstel van de verhoudingen. Er is gelatenheid.
Helaas ontmoet ik te weinig echtparen die hulp zoeken bij hun koude oorlog. Veel meer ontmoet ik hun (volwassen geworden) kinderen. Dat zijn de oorlogsslachtoffers, opgegroeid in de vrieskou van een koude oorlog die aanvoelde als een vulkaan die op uitbarsten staat. Kinderen die opgegroeid zijn in een gezin waar grote huwelijksproblemen zijn, worden daardoor beschadigd. De sfeer is onveilig, ouders zijn bezet met hun eigen problemen. En zo’n onveilige sfeer maakt dat je als kind veel zelf gaat uitzoeken. Je leidt je eigen leven, maar je mist warmte en geborgenheid en het voorbeeld van zelfopofferende liefde. Kinderen die opgroeien in de oorlogsdreiging van een koude oorlog staan droog: hun liefdestank wordt niet gevuld.
Steevast geven deze ‘oorlogsslachtoffers’ aan: hadden mijn ouders er maar werk van gemaakt. Waren ze maar aan de slag gegaan met hun onderlinge problemen. De vorst der duisternis heeft tal van vurige pijlen op zijn boog. Eén daarvan zijn zijn aanvallen op het christelijke huwelijk en het christelijke gezin. Hij weet daarbij heel goed: waar liefde woont, gebiedt de Heer’ de zegen. Maar waar geen liefde woont, kan de Heere Zijn zegen niet kwijt. Daarom zou het juist christelijke ouders er alles aan gelegen moeten zijn om de strijdbijl te begraven en een koude oorlog te beëindigen in een vredesverdrag. In het belang van hun nageslacht.
Alle ouders die leven met huwelijksproblemen: neem uw verantwoordelijkheid. Want een koude oorlog kent geen winnaars, maar alleen verliezers.
