„Vanaf morgen”, schrijft Moszkowicz in de voorlaatste zin, „zal ik me enkel nog bekommeren om zaken die geen mens kapot kan schrijven, die niet te schrappen zijn.”

In het boek maakt hij zich nog volop druk over dat soort zaken: de „machinaties van de media” en hun dienaren die Moszkowicz - in zijn ogen - in professioneel opzicht over de kling hebben gejaagd, over de schrapping van het tableau, eerst door de Raad van Discipline en vervolgens, in hoger beroep, door het Hof van Discipline, door Moszkowicz omschreven als „executiepeloton”.

Moszkowicz zinspeelt uitvoerig op de mogelijkheid dat de Orde van Advocaten hem heeft geslachtofferd, om een door staatssecretaris Fred Teeven voorgestelde, extra toezichthouder voor de advocatuur buiten de deur te houden. Door Moszkowicz in zijn eigen zaak op te offeren, zou de Orde laten zien dat de beroepsgroep de eigen tuchtrechtelijke boontjes wel kan doppen, is de theorie.

In het boek geeft Moszkowicz een paar tekortkomingen toe die mede tot de tuchtzaak hebben geleid, maar hij legt ook nog eens uit dat de soep vooral niet zo heet gegeten had moeten worden als hij werd opgediend. Zo zet hij uiteen dat het aannemen van contante betalingen in zijn kantoor onontkoombaar was en noodzakelijk om mensen van rechtshulp te kunnen voorzien.

De meeste pagina’s besteedt Moszkowicz aan het onrecht dat hem in zijn ogen is aangedaan door journalisten, die grosso modo worden neergezet als krabbelaars en babbelaars - onkruid. Zijn misnoegen en gram daaromtrent leest alsof hij van een handjevol van hen de beeltenis in zijn schrijfkamer (tot voor kort de werkkamer van een advocaat) heeft opgehangen, om deze urenlang te bestoken met dartpijltjes.

De meeste darts zijn voor twee verslaggevers van NRC Handelsblad. Deze krant legde in de zomer van 2011 met een stuk over de fiscale problemen van Moszkowicz de kiem voor het onderzoek dat de deken van de Amsterdamse orde een paar maanden later startte. Moszkowicz verwijt hen onder meer dat zij liegen.

Moszkowicz ambieert geen terugkeer in de advocatuur, zoals hij al eerder aangaf. Wat hij wel gaat doen, staat nog niet vast. „Schrijven bevalt mij wel”, noteert hij.