Weekers gold tot voor kort als een van de grote beloftes in de VVD. De joviale Limburger (Weert, 1967) werd in 1998 in de Tweede Kamer gekozen en bleef daar, met een onderbreking van een jaar, tot 2010 actief. Aanvankelijk hield hij zich bezig met Justitie en Sociale Zaken, later werd de scherpe debater financieel woordvoerder, een van de belangrijkste functies voor een Kamerlid.

Niemand was dan ook verbaasd dat Weekers in 2010 promoveerde tot staatssecretaris van Financiën in het eerste kabinet-Rutte. Zelf sprak de liberaal van „een jongensdroom” die in vervulling ging. Een toekomst als minister leek zeker niet onrealistisch.

Door de snelle val van Rutte-I kreeg de VVD’er niet de kans zich uitgebreid te profileren, maar in Rutte-II kwam een herkansing. Weekers werd opnieuw staatssecretaris van Financiën.

Die tweede ambtstermijn begon minder voorspoedig. Al snel na het aantreden van het nieuwe kabinet raakte Weekers in problemen. Hij bleek tijdens zijn verkiezingscampagne een reclamebord te hebben laten financieren door zijn in opspraak geraakte partij- en provinciegenoot Jos van Rey. Oppositiefracties wilden weten of Van Rey hiervoor wederdiensten had ontvangen.

Weekers deed de affaire aanvankelijk wat schouderophalend af, maar moest uiteindelijk in een Kamerdebat alle zeilen bijzetten om politieke steun te blijven houden. Dat lukte uiteindelijk; een motie van wantrouwen bleef achterwege.

Begin dit jaar etterde de kwestie nog wat door, maar de bewindsman leek met de schrik te zijn vrijgekomen. Enkele weken terug diende zich echter een nieuwe affaire aan. Bulgaren bleken via simpele adressenfraude miljoenen aan zorg- en huurtoeslagen te hebben opgestreken, zoals het tv-programma Brandpunt onthulde. Het bracht ook Weekers in beeld, die van niets bleek te weten, hoewel zijn ambtenaren al een jaar op de hoogte waren.

Opnieuw zit de staatssecretaris in de hoek waar de klappen vallen. En dit keer lijken de problemen ernstiger dan bij de affaire-Van Rey. Volgens een ingewijde zou Weekers’ neiging om in eerste instantie nogal luchthartig te reageren op kritiek hem deze keer wel eens fataal kunnen worden.