De resolutie spreekt van Turkmenistan als „een van de ergste totalitaire systemen ter wereld.” Directe aanleiding van de resolutie, waarvan drs. B. Belder (CU-SGP) mede-indiener was, was een plenair debat in Straatsburg over de situatie in Turkmenistan. De staatsvervolging van niet-officieel erkende religieuze groeperingen (lees: de diverse protestantse denominaties) kreeg in de resolutie afzonderlijk en uitdrukkelijk aandacht. In zijn speech wees Belder op de discrepantie in de Europese houding tegenover Niyazovs volstrekt willekeurige schrikbewind. „Het heeft mij bovendien getroffen dat de tegenstanders (voorop president Chirac, onder het motto van scheiding van kerk en staat) van het opnemen in de grondwet van een erkenning van de christelijke grondslag van Europa, de zo veel beleden mensenrechten niet van toepassing doen zijn op de verdrukte Turkmeense christenen.”

Belder zei zijn ogen uitgewreven te hebben toen hij las dat president Chirac van Frankrijk de Turkmeense president, de zogenoemde Turkmenbashy (”Vader van alle Turkmenen”), als „zijn beste en grote vriend” betitelt. Dat gebeurde op 13 oktober, bij de aanbieding van de geloofsbrieven van de nieuwe Franse ambassadeur in Ashgabat. In zijn schrijven aan ambtgenoot Niyazov drukte president Chirac voorts de wens uit de „hartelijke betrekkingen” tussen Frankrijk en Turkmenistan te consolideren en te verdiepen. „Blijkbaar gaan olie- en aardgasbelangen Parijs boven alles”, aldus Belder.