Internist in opleiding dr. Johan de Raaf vindt dat ik in mijn column in RD 20-4 chemotherapie als remedie tegen kanker ten onrechte in diskrediet heb gebracht. Hij beroept zich met name op de wetenschappelijke screening van de desbetreffende middelen.

Als ik uitsluitend was afgegaan op hetgeen ik om me heen zie, zou ik helemaal niet zo negatief zijn geweest over chemotherapie. Ik ken veel mensen die er baat bij hebben gehad. Maar ik ken ook de statistieken. Die laten helemaal niet zo’n positief beeld zien van de genoemde effectiviteit. Ze zijn zelfs van dien aard dat oncologen die chemo voorschrijven, een beetje lijken op grossiers in valse hoop.

Het gebeurt maar zelden dat artsen dat zelf toegeven. Daarom wil ik graag De Telegraaf van 
13 april citeren. Daarin verklaart prof. dr. René Bernards, top­onderzoeker van het Antoni van Leeuwenhoek Ziekenhuis in Amsterdam, het volgende: „Driekwart van alle kanker­geneesmiddelen werkt niet…! Drie van de vier patiënten hebben dan ook geen baat bij het medicijn dat hun gegeven wordt. Dramatisch. Chemo­therapie is ooit ontwikkeld vóórdat we enig benul hadden van de oorzaak van kanker. Chemo was een botte bijl ”tegen álles wat snel deelt”. Tot nu toe was er echter niets beters voorhanden. Sommige therapieën die je toedient bij long­kanker of alvleesklierkanker worden vaak meer voor de vorm gegeven dan voor de werkzaamheid. We weten althans dat de kans dat het werkt klein is.”

En verder: „Jaarlijks geeft de wereld 49 miljard dollar uit aan kankermedicijnen. Daarvan wordt 37 miljard dollar (!) gebruikt om patiënten eigenlijk alleen maar zieker te maken, in plaats van beter. Want je hebt als kankerpatiënt wél de ellendige bij­werkingen, maar je hebt geen baat! Neem effecten op de cognitie: concentratiestoornissen, geheugenproblemen, die eigenlijk nooit meer helemaal herstellen. Dat is een onderbelicht aspect van de chemotherapie. Dat mensen zeggen: „Ik moet er even doorheen en daarna heb ik het gehad.” Maar je hébt het niet gehad!”

Het zal duidelijk zijn dat mijn reserves niet zomaar uit de lucht komen vallen. Dus dan maar voeding inzetten bij kanker? De Raaf suggereert dat dat mijn alternatief is. Hij heeft mij echter op dit punt verkeerd begrepen. Zelf ben ik een groot voorstander van een combinatie­therapie: én regulier behandelen én een aangepast dieet. Het voert evenwel te ver om daar nu uitvoerig op in te gaan.

Ik heb in mijn column vooral de aandacht willen vestigen op uitspraken van de Amsterdamse prof. Hans Westerhoff. Verstoringen in onze stofwisseling zullen volgens hem in de nabije toekomst helder aan het licht kunnen worden gebracht en met behulp van voeding vroegtijdig (dus voordat ziekten zich openbaren) kunnen worden bijgestuurd. Daarmee is kanker echt niet de wereld uit, maar hier ligt volgens Westerhoff wel de sleutel. Hij is een topwetenschapper, en wie ben ik dan om aan zijn gezag te twijfelen?

De auteur is freelancejournalist en 
columnist voor deze krant.