Hij wil „verbindingen leggen, verbanden signaleren en uitdragen wat Nederlanders verenigt, ook in tijden van grote vreugde en bij diep verdriet”. Op die manier kan hij „het wederkerig vertrouwen tussen burgers en hun overheid verstevigen, de democratie onderhouden en het algemeen belang dienen”. Met die woorden greep hij terug op zijn eerdere uitspraak dat hij wil ‘samenbinden, vertegenwoordigen en aanmoedigen’. De Koning bekleedt zijn ambt ten dienste van de gemeenschap, zo benadrukte Willem-Alexander.

Willem-Alexander, die zijn werk met ‘overtuiging aanvaardde’, dankte en prees zijn moeder uitvoerig. „U was Koningin in het volle bewustzijn van de verantwoordelijkheden die daarmee verbonden zijn. De plichten van uw ambt was u volkomen toegewijd”, zei hij tot zijn ‘lieve moeder’. „Op u werd nooit vergeefs een beroep gedaan. Ook in dagen van persoonlijke droefheid was u op de meest liefdevolle wijze een betrouwbare steun voor ons allemaal.”

Hij zei in haar voetsporen te treden. „‘Wat de toekomst brengen moge’, weet geen mens”, verwees hij op subtiele wijze naar het gezang dat Beatrix in 1980 uitkoos bij haar inhuldiging. „Maar waarheen het pad ook leidt en hoe ver het ook voert, uw wijsheid en uw warmte draag ik met mij mee”, vertrouwde hij haar toe. De vervolgzin uit het lied ‘mij geleidt des Heren hand’ liet hij weg, zoals hij anders dan Beatrix 33 jaar eerder ook niet sprak over zijn geloof.

Willem-Alexander maakte duidelijk een eigen invulling te zullen geven aan zijn taak. „Het Koningschap is niet statisch”, zei hij. Aanpassen aan veranderende omstandigheden hoort erbij, zonder te vergeten dat het koningschap ook symbool staat voor continuïteit en gezamenlijkheid.