De moderne atheïsten Sam Harris en Richard Dawkins staan er niet om bekend een blad voor de mond te nemen. In woord en geschrift geven ze hun ongezouten kritiek op godsdienst en geloof – meer specifiek, naar nu blijkt, op het christelijk geloof.

Eind vorige week noemde Dawkins de islam „momenteel de grootste kracht voor het kwaad.” Vanuit de kring van intellectuelen werd zijn islamopvatting vrijwel onmiddellijk „racistisch” genoemd. Dawkins liet daarop in tweets weten dat zijn opmerking te kort door de bocht was geweest. Dat is uniek, want normaal gesproken staat de Britse denker voor wat hij zegt en neemt hij geen woord terug van zijn boude uitspraken.

De kritiek dat moderne atheïsten een beetje flirten met islamofoben is niet nieuw. Eerder werd dit Sam Harris verweten, die in zijn boeken de islam als oorzaak van veel kwaad had neergezet. Dat moest hij toch vooral niet doen omdat hij daarmee alle moslims als extremisten aanmerkte, zo vonden linkse geleerden en media.

Schrijnend is dat mannen als Dawkins en Harris geen enkel tegengeluid uit links intellectuele kringen horen als ze hun pijlen richten op het christendom. Nota bene op dezelfde dag dat Dawkins zijn kritiek op de islam nuanceerde, gaf hij aanhangers van het christelijke geloof een paar forse sneren. Het kon best waar zijn dat er rond het begin van de jaartelling een man in Palestina had rondgelopen met de naam Jezus. Maar Die had zeker niet over het water gelopen en ook geen 5000 mensen te eten gegeven. Allemaal klinkklare onzin, vindt Dawkins. En de reactie uit de kring van mensen die wel bezwaar maken tegen zijn kritiek op de islam? Geen! Het bleef oorverdovend stil.

Bij deze gang van zaken zijn vier vragen ter overweging te stellen:

1. Hoe moedig zijn de atheïsten? Het lijkt erop dat de immer felle Dawkins plots toch wel gematigder wordt als hij verzet ontmoet vanuit het linkse kamp. Of zou hij ook bang zijn voor ‘maatregelen’ van islamieten?

2. Linkse intellectuelen hebben kennelijk geen moeite met kritiek op christenen maar wel met kritiek op de islam. Is dit niet meten met twee maten? Of worden intellectuelen eveneens geregeerd door angst?

3. Zijn christenen inmiddels te laks geworden in hun verweer tegen de hoon en spot van moderne atheïsten en linkse intellectuelen? Zonder de zeer afkeurenswaardige tegenmaatregelen van moslims te kopiëren, zouden christenen vaker en nadrukkelijker aan wetenschap en samenleving kunnen laten weten de laster die over hen wordt uitgestort niet te accepteren.

4. Zou het kunnen zijn dat moslims er beter in slagen hun geloof in hun leven te integreren dan christenen, waardoor buitenstaanders beter zien en begrijpen dat bij aanhangers van de islam kritiek op hun geloof ook kritiek op hun hele mens-zijn inhoudt? Als dat waar is, hebben christenen nog wel wat huiswerk te doen.