Kerry is van plan de komende twee maanden te pendelen tussen Washington, Jeruzalem en Ramallah. Aan het eind van die acht weken zal hij een plan presenteren dat voorziet in de hervatting van de vredesbesprekingen tussen Israël en de Palestijnen.

Geen inhoudelijke voorstellen dus. Alleen maar een plan dat ertoe moet leiden dat beide rivalen eindelijk weer eens om de tafel gaan zitten.

Dat lijkt op het eerste gezicht weinig perspectief te bieden. Maar als twee maanden pendelen van Kerry zou opleveren dat Israël en de Palestijnen weer gaan praten, zou dat al pure winst zijn.

De afgelopen jaren hebben zich namelijk door een oorverdovende stilte tussen beide kampen gekenmerkt. Ondertussen stelden de partijen elkaar over en weer voor voldongen feiten.

Israël bleef woningen bouwen in Joodse nederzettingen op de Westelijke Jordaan­oever – zeer tegen de zin van de Palestijnen. De Palestijnse Autoriteit stapte op haar beurt naar de Verenigde Naties en wist daar de status van niet-lidstaat los te krijgen. Een eenzijdige stap die Jeruzalem volop in het verkeerde keelgat schoot.

Terugkeren naar de onderhandelingstafel mag eenvoudig klinken, in de praktijk zal het John Kerry de grootst mogelijke moeite kosten de rivaliserende partijen in dit slepende conflict aan het praten te krijgen.

De Israëlische premier Benjamin Netanyahu heeft diverse keren aangegeven dat hij op elk gewenst moment met de Palestijnse leider Abbas wil overleggen.

De Palestijnen willen echter pas over vrede spreken als er aan een aantal voorwaarden wordt voldaan. In het verleden eisten de Palestijnen steevast dat Israël de bouwactiviteiten in nederzettingen zou staken.

Ook nu stelt de Palestijnse Autoriteit die eis als voorwaarde voor hervatting van de gesprekken. Maar dat is nog niet alles. Voordat er überhaupt kan worden gepraat, moeten alle Palestijnse gevangenen die voor de Osloakkoorden van 1994 zijn vastgezet, worden vrijgelaten. Ook moeten alle gedetineerden die momenteel in hongerstaking zijn op vrije voeten komen. Andere gevangenen zouden er spontaan van in hongerstaking gaan.

Ook moet Israël vooraf met een duidelijk plan komen voor de toekomstige grenzen van een Palestijnse staat.

Abbas vergeet gemakshalve kennelijk waar een onderhandelingstafel voor is bedoeld: praten over zaken waarover je het niet met elkaar eens bent. Geven en nemen, duwen en trekken.

Het gaat niet aan om inhoudelijke geschilpunten als eisen neer te leggen voor de pure hervatting van gesprekken. Die geschilpunten moeten juist inhoud van het gesprek zijn.

Het probleem is dat de geschiedenis zich op dit punt alleen maar blijft herhalen. Met als gevolg dat beide partijen al jarenlang niet eens met elkaar praten – laat staan tot een oplossing komen.

Dat werpt voor de zoveelste keer de vraag op of de politieke wil wel aanwezig is om uit de impasse te geraken. De signalen die beide partijen tot nu toe hebben uitgezonden doen niet bepaald vermoeden dat men oprecht naar een oplossing streeft.

Als die politieke wil niet aanwezig is, zullen ook acht weken pendeldiplomatie van John Kerry geen uitkomst bieden. Als de Amerikaanse bewindsman daar ten minste de tijd voor krijgt. Want het kan zomaar gebeuren dat de situatie in Noord-Korea zijn aandacht in beslag neemt. Buitenlands beleid betekent immers voortdurend prioriteiten stellen.

Reageren? buza@refdag.nl