Huisgodsdienst is een middel waardoor mensen tot bekering komen, zei de hersteld hervormde predikant tegen de ruim tachtig aanwezigen. Huisgodsdienst omschreef de Rouveense voorganger als het dienen van de Heere in gezinsverband. „Het gaat er niet alleen om om samen te lezen uit het Woord van God, maar ook om samen daarover te spreken. En om samen te bidden, ook voor de gemeente. Het is een Bijbelse roeping voor elk gezin vanaf de dag van het huwelijk.”

Belangrijk is welk beeld ouders van hun kinderen hebben, zei ds. Kater. Christenen „zien hen in de eerste plaats als kinderen van Adam, die in het rijk van Christus niet kunnen komen tenzij zij opnieuw geboren worden. Wij zien hen in de tweede plaats als kinderen van het verbond, die leven onder de belofte en de eis daarvan. En in de derde plaats zien wij hen als kinderen die persoonlijk de aangeboden weldaden van Gods genade­verbond moeten leren omhelzen, in de weg van bekering tot God en geloof in Jezus Christus. De eis van het genadeverbond onderstreept de noodzaak en de mogelijkheid van geloof en bekering. Het is belangrijk om in Bijbels evenwicht met onze kinderen te spreken over deze dingen.”

Ouders moeten Gods genade persoonlijk kennen, benadrukte de predikant. „Hoe zouden wij zonder iets te kennen van Gods genade in ons leven, onze kinderen kunnen onderwijzen in de vreze des Heeren? Onbekeerd zijn mag nooit een reden zijn om de huisgodsdienst na te laten. Wel is het reden om tot Gods genadetroon te vluchten en met Hem te worstelen in het gebed tot we Zijn genade kennen.”

Wat betreft het godsbeeld dat ouders aan hun kinderen doorgeven, benadrukte ds. Kater het belang van Bijbels-evenwichtig spreken. „Enerzijds moeten ouders spreken over Gods heilige toorn tegen de zonde, maar anderzijds ook over Gods brandende liefde voor zondaren. Alleen persoonlijke geloofs­kennis van God in Christus geeft ons een Bijbels godsbeeld.”

De Rouveense predikant stelde dat huisgodsdienst vier onderdelen heeft: Bijbellezen, zingen, gebed en gesprek. Voor de praktijk van het Bijbellezen beval hij aan dat alle gezinsleden meelezen uit een eigen Bijbel. Ook wees ds. Kater erop dat het goed is om een heel Bijbelboek achter elkaar te lezen. „Voor kinderen is het verwarrend als er telkens uit een ander Bijbelboek gelezen wordt. En het is beter een kort gedeelte te lezen en daar uit­voerig over door te spreken, dan een lang gedeelte.”

Zingen

Zingen werd door ds. Kater getypeerd als een wezenlijk aspect van de huisgodsdienst. „Als kinderen om de beurt een vers mogen opgeven, leren ze dat zingen heel normaal is en er gewoon bij hoort.” De predikant beval aan kinderen een muziekinstrument te leren bespelen, zodat ze kunnen begeleiden. „Dat is ook gezellig en samenbindend, en het kan verhinderen dat kinderen geïnteresseerd raken in andere muziek.”

De vader moet als priester in het gezin voorgaan in het gebed, zei ds. Kater. „Als iedereen altijd stil voor zichzelf bidt, horen kinderen nooit wat het is om te bidden. Bijbels gezien heeft een vrij gebed de voorkeur. Allerlei noden en zorgen kunnen daarin een plaats krijgen. Kinderen zijn een spiegel. Als zij een vrij gebed uitspreken, nemen zij exact de formuleringen over die zij hun ouders horen gebruiken.”

Met betrekking tot het gesprek over de Bijbel zei de predikant dat er vragen moeten worden gesteld die te maken hebben met kennis, met begrijpen van wat gelezen werd, en met de toepassing daarvan.

De avondmaaltijd is een geschikte gelegenheid voor de huisgodsdienst, volgens ds. Kater. „Schakel daarbij stoor­zenders, zoals de telefoon, uit.”

Ds. Kater stelde dat het volhouden van huisgodsdienst lastig is. „Belangrijk is dat het in prediking en pastoraat aan de orde komt. Een dooptoespraak leent zich daarvoor.”