Afhankelijk van mijn stemming ga ik wisselend om met vertraging. Wanneer rode remlichten opgloeien op de snelweg is meestal mijn eerste gedachte: „Grrr… daar gaan mijn vijf minuten reservetijd.” Nauwlettend houd ik vervolgens de tijd op de TomTom in de gaten, om machteloos toe te zien hoe de tijd mijn snelheid inhaalt. De gevolgen laten zich raden. Zodra de file oplost ga ik vol in de aanval tegen de klok. Uiteraard ten koste van mijn brandstofpeil. Meestal levert dit zo’n twee tot drie minuten op. Alsof dat helpt. Op dergelijke momenten sus ik me met herinneringen aan een predikant die regelmatig net voor het grote gebed binnen kwam stappen. Wat gejaagd, maar zeker niet uit het veld geslagen. Ook hij heeft zijn redenen, net als ik. Dus…

Totdat ik tijdens een bijeenkomst (waar ik ruim op tijd aanwezig was) een stevige correctie kreeg. Een spreekster schudde me wakker toen ze stelde: „Te laat komen is een keuze!” Aangezien de hele zaal in lachen uitbarstte, keken we blijkbaar massaal in een confronterende spiegel. Ik vond en vind het niet leuk om toe te geven, maar ze heeft gelijk. Wanneer ik ja zeg tegen een uitlopende afspraak, zeg ik nee tegen een volgend programmapunt. De oplossing spreekt voor zich. Ik hoop deze les in praktijk te brengen. Misschien morgen al.

Overigens is niet alleen ”te laat komen” een keuze. Alles waar we geen nee tegen zeggen, beantwoorden we automatisch met een ja. Denk aan telefoontjes onder het eten. De krant lezen terwijl iemand tegen je praat. Tijdens een gesprek op je mobiel kijken. Mails niet beantwoorden omdat je erg druk bent, of doet. En zo zou ik door kunnen gaan. We zijn geen slachtoffer van de drukte die ons overkomt, we maken keuzes. Regelmatig zijn dit keuzes in het nadeel van hen die we het meest liefhebben. Ik geloof dat ik keuzes moet leren maken. Ik bedoel: daar kies ik voor.