Maar het hartelijk gebed tot God is, als het goed is, meer dan een goede gewoonte. Dat is niet alleen je ogen sluiten in een rumoerige wereld. Bidden is een daad van totale overgave. Dat is Gods genade. Dan zie je af van alles wat op deze aarde de hand reikt om hulp te bieden, je iets toe wil stoppen en alternatieven wil tonen. Door de ogen te sluiten, wil je daar bewust geen acht op slaan. Het moet dan uiteindelijk gaan om het ene en enige perspectief: het onbeschrijfelijk heldere licht dat schijnt in de diepe duisternis van ons bestaan.

Wie zo bidt, is een en al oor voor de stem van God. Want daar gaat het uiteindelijk om. Niet om onze verlanglijstjes, niet om onze wensen. Een echt gebed weerspiegelt de leegte van de vrager en de rijkdom van Hem Die luistert en Die tegelijk spreekt. Bidden is niet zozeer gehoor zoeken, maar vooral gehoor geven. Het is een genadegave. „Spreek, Heere, want Uw knecht hoort.”

Bidden is een daad van ootmoed. Alleen hij die geleerd heeft met een scherp oor te luisteren, mag voor God zijn hele hebben en houden uitstorten als een kan water waar niet één druppel in overblijft. Maar dan moeten we eerst door de knieën gaan. Dat is echt iets anders dan knielen. Buigen in ootmoed en afhankelijkheid.

Bidden is ook een kwestie van vertrouwen. De ogen dicht, de handen samen. Heere, wat U doet is goed. Dat staat haaks op ons streven naar zelfredzaamheid en autonomie. „Leer ons volgen zonder vragen.”

Dat kunnen alleen kinderen. Zoals Luther zei: „Niet de navolging maakt tot kinderen, maar het kindschap maakt tot navolgers.” Bidden is Hem nabidden: „Uw wil geschiede”, eens worden met Gods wil, ook al gaat dat dwars tegen alle eigen inzichten in. Dan kan de levensweg nog zo zwaar zijn, toch is er vreugde in de navolging. Omdat men dan door genade het bloedspoor volgt dat de Heiland Zelf trok.

Wie in oprechte ootmoed en met totale overgave bidt, mag vertrouwen hebben voor de toekomst. Zelfs als die inktzwart lijkt. Dan kan, zoals Luther zei, de binnenkamer zijn als de ark van Noach tijdens de zondvloed. Augustinus noemde het gebed van de rechtvaardige de sleutel van de hemel: het gebed stijgt op en Gods erbarmen daalt neer.

Gezegende biddag.