„De visie op de doop is de hoeksteen, maar ook de toetssteen van echte evangelische theologie. In woorden als geloofsdoop, bekeringsdoop, doopvernieuwing, maar ook het opdragen van kinderen in plaats van de kinderdoop, klinkt vooral door dat de beslissing van de gelovige centraal staat.

De doop is een uiting van een oprechte persoonlijke geloofskeuze, waarvan iemand in een getuigenis rekenschap aflegt. Ook bij ouders die (toch) hun kind laten dopen, kan de nadruk op ónze inzet en beslissing liggen. De doop is dan niet meer dan een plechtige belofte van ouders om hun kind voor de Heere groot te brengen. Dat evangelisch denken ook invloed heeft op het spreken over het heilig avondmaal, valt nauwelijks op. Dat komt in de eerste plaats omdat vanuit de evangelische theologie veel meer over de doop wordt gepubliceerd dan over het avondmaal.

In de tweede plaats blijft in het evangelische denken het avondmaal zelf met vertrouwde vormen in stand. Op het eerste gezicht lijkt evangelisch denken geen invloed te hebben op vorm en viering van het heilig avondmaal. (…)

Het evangelische denken kent dus een heel ander sacramentsbegrip. Met antwoord 66 van de Heidelberger belijden wij dat wij de sacramenten wel gebruiken, maar dat God ons daarin de belofte van het evangelie verzegelt. (…)

De eerlijkheid gebiedt ons wel te zeggen dat aan het evangelische denken een aspect zit dat ik een ‘reactie­karakter’ noem. In het evangelische denken zit iets van een protest tegen de ingezonkenheid en lauwheid van de kerk. De nadruk op de eigen keuze en handeling van de gelovigen is een aanklacht tegen (vermeend) verbondsautomatisme, gezapigheid en ingezonkenheid rond doop en avondmaal. Vanuit evangelische kringen wordt gezegd dat avondmaalsvieringen in de hervormde gemeenten somber zijn, en dat massale avondmaalsgang in tegenspraak is met geestelijke halfslachtigheid in de gemeente. Avondmaalsdiensten leiden niet tot de noodzakelijke radicale heiligmaking. (…)

Maar op de vragen van evangelischen vinden wij antwoorden in onze eigen belijdenis. Zowel de belijdenisgeschriften als de liturgische formulieren tintelen van die persoonlijke geloofsvreugde, troost en toewijding. (…) Wat is het belangrijk om dit reformatorische geloofsbegrip in prediking, pastoraat en catechese over te dragen. Wat is het nodig dat ook rond de bediening van de sacramenten een heilig spanningsveld blijft bestaan, een spanningsveld van belofte en eis, van verbond en bekering, van droefheid en blijdschap, van strijd en zekerheid. Dat doet niet alleen recht aan de praktijk van het gebroken geloofsleven, maar vooral ook aan de Heilige Schrift zelf (bijvoorbeeld Rom. 6-8). En het doet de eer toekomen aan Hem van Wie wij zingen: Mijn God, U zal ik eeuwig loven, omdat Gij het hebt gedaan!”