Sommige mensen treuren, anderen zijn er eigenlijk best blij mee. In sommige kringen is het zelfs bon ton om op de refozuil af te geven. Wie dat niet doet, mist dan brede visie en intellect. We moeten de breedte zoeken, midden in deze samenleving staan om daar te laten zien wat het christen-zijn betekent.

Op zichzelf is de oproep om buiten de eigen kring te kijken helemaal niet verkeerd. Je veilig wanen door dicht bij elkaar in een eigen afgesloten wereld te kruipen, is misleidend. Gemakkelijk kan dan de gedachte postvatten dat men het met elkaar nog niet zo slecht heeft en bovendien wordt dan al snel de boze buitenwereld afgeschreven. Alsof christenen daar geen boodschap aan hebben. En dat terwijl de Bijbel vermaant in deze wereld een zoutend zout te zijn. Zout dat klontert heeft inderdaad geen werking. Het leidt op den duur tot verbittering.

Is daarmee gezegd dat christenen niet moeten samenwerken en dat ze geen eigen organisaties mogen oprichten? Dat zeker niet. Juist in deze verkilde, geseculariseerde wereld zouden christenen eenparig moeten optrekken in het verweer tegen de machtige krachten van desintegratie, individualisme en secularisatie. Het cement dat christenen aan elkaar verbindt, is de belijdenis van de ene Naam.

Tegen die achtergrond is het triest dat er onder christenen zo veel verdeeldheid is. Niet-christenen gooien dat hen ook met wreed genoegen voor de voeten. „Wat willen jullie nu? Jullie vechten elkaar de tent uit.” Wie eerlijk is, kan dat ook niet ontkennen. Verdeeldheid en polarisatie zijn een schandvlek op het blazoen van christenen en kerken.

Die versplintering manifesteert zich vandaag de dag op allerlei terrein. En ze gaat door, terwijl allerwegen zichtbaar is dat organisaties en instellingen onder hun handen worden afgebroken; dat allerlei (voor)rechten worden ingeperkt.

Christelijke of reformatorische zorg­instellingen zullen onder vuur komen te liggen. Voor het bijzonder onderwijs zijn de inleidende beschietingen al begonnen. De seculiere lobby heeft zelfs kerkelijke gebruiken zoals bijvoorbeeld de kinderdoop in het vizier.

Desondanks bestaat in sommige kringen eerder de neiging om samenwerking te breken dan op te bouwen. Laat helder zijn: er zijn grenzen. De Bijbel waarschuwt ervoor geen juk met de ongelovige aan te trekken. Maar wie vooral de zeer specifieke eigenheid voorop zet en daardoor geen boodschap heeft aan medechristenen, veroorlooft zich een merkwaardige luxe waar in deze seculiere tijd feitelijk geen plaats meer voor is.

Nog belangrijker: of de tijdgeest, hoe dreigend die ook is, het nodig maakt of niet, de Bijbelse opdracht is elkaar te zoeken en te ontmoeten rond het Woord. Christenen die Bijbel en belijdenis ernstig nemen, zouden zich dat meer bewust moeten zijn. Niet om een nieuwe zuil op te trekken, wel om in deze wereld gezamenlijk een krachtig getuigenis te geven.