In de zaal oogstte Duncan Smith staande ovaties, maar als een sterke oppositieleider wordt hij nog altijd niet gezien.

Duncan Smith maakte vooral gebruik van de affaire rond de zelfmoord van wapenexpert David Kelly om Blair aan te vallen. „Kort na de dood van Kelly zei Tony Blair dat hij niets te maken had met het bekendmaken van diens naam. Dat was een leugen. Tony Blair zat de vergaderingen voor waarop de fatale beslissingen werden genomen. Hij is verantwoordelijk. Hij moet aftreden.”

Waar Duncan Smith het vandaan haalt dat Blair beslissende vergaderingen over Kelly heeft voorgezeten, is onduidelijk. Uit het onderzoek naar de dood van Kelly is dat tot dusverre niet gebleken. Partijwoordvoerders zeggen desgevraagd geen bewijs voor de stelling te kunnen leveren en zwakken de uitlatingen van hun leider af: Blair heeft hooguit niet ingegrepen toen anderen besloten Kelly’s naam bekend te maken.

Kelly was de bron van een bericht waarin een BBC-journalist meldde dat de regering-Blair een gepubliceerd inlichtingendossier over Irak had aangedikt om steun te winnen voor een aanval op Irak. Het nieuws ontketende een schandaal. Het ministerie van defensie liet Kelly’s naam uitlekken. Niet veel later pleegde hij zelfmoord.

Duncan Smith kreeg tijdens zijn toespraak negentien staande ovaties. Desondanks bestaat binnen de partij grote twijfel over zijn partijleiderschap. Duncan Smith leidt de partij sinds twee jaar en is er niet in geslaagd de neerwaartse gang van de populariteit van de Tories een halt toe te roepen. Ook nu de populariteit van Labour tanende is, gaan de Conservatieven in de peilingen niet omhoog. Veel partijprominenten blijven in het openbaar achter de partijleider staan, maar zijn naar verluidt achter de schermen druk doende hem ten val te brengen.

Duncan Smith zei in zijn toespraak vastbesloten te zijn de Conservatieven bij de volgende verkiezingen, die uiterlijk in 2006 plaatsvinden, naar de overwinning te leiden. „Kom aan boord of ga uit de weg”, zei hij tegen zijn critici. Verder besprak hij een reeks nieuwe partijstandpunten, volgens Duncan Smith de „radicaalste agenda” sinds het aantreden van Margaret Thatcher als premier in 1979. De Tories willen onder meer de belastingen verlagen, collegegeld afschaffen en asielzoekers naar een afgelegen eiland verbannen.