Dr. J. P. Roubos sprak donderdag in het Friese Drogeham tijdens een bezinningsavond, georganiseerd door de deputaten pastoraat in de gezondheidszorg van de Christelijke Gereformeerde Kerken. Het thema was ”Omgaan met depressie”. Speciaal hiervoor was een pastorale handleiding samengesteld, die aan alle aanwezigen werd uitgereikt. Dr. Roubos, psychiater bij Eleos, gaf een toelichting bij de handleiding. G. van Brenk, voorzitter van het deputaatschap, opende de avond en leidde de discussie.

Dr. Roubos legde uit dat hoewel depressie de meest voorkomende ziekte is, het omgaan met depressiviteit beslist niet eenvoudig is. De statistieken geven aan dat per jaar ongeveer 800.000 Nederlanders er last van hebben. De inleider gaf een aantal indicaties en factoren die aangeven dat er sprake is van depressiviteit. Voor mensen met een christelijke achtergrond zijn er de zogenaamde geestelijke symptomen. Zij klagen dat ze bij het zingen van een psalm of lied geen enkele emotie of ontroering gewaarworden. Vaak is er de klacht dat de aandacht voor de preek verdwenen is en dat ook tijdens het gebed de gedachten afdwalen. Niet zelden denken depressieve christenen dat ze de zonde tegen de Heilige Geest hebben bedreven.

Vooral wanneer de depressie een sociale oorzaak heeft, kan er binnen een kerkelijke gemeente veel gebeuren op het maatschappelijke vlak. In de gemeente behoeft niet alleen het depressieve gemeentelid aandacht, maar ook zijn of haar naasten. Het hébben van een depressie is zwaar, maar voor de mensen in de directe omgeving is het eveneens een zware belasting.

In de handleiding wordt een tiental tips gegeven over hoe met depressie om te gaan. Dr. Roubos haastte zich erbij te zeggen dat „dé methode nog niet is gevonden. Als die er was, zouden psychiaters en psychologen wel meer succes hebben in de behandeling.”

Volgens dr. Roubos is het er zijn voor de ander van meer belang dan de goede dingen te doen of te zeggen. „Het kenmerk van de christelijke gemeente is toch dat als één lid lijdt, de gehele gemeente lijdt. De gemeente is niet alleen de plaats waar God en mensen elkaar ontmoeten, maar waar men elkaar tot hand en voet weet te zijn. Veel mensen met depressie komen in een sociaal isolement terecht. Omdat depressie meestal langdurig is, is het voor de depressieve medegelovige geweldig te merken dat men vol weet te houden in het medeleven. Hierin heeft de kerk een duidelijke voorsprong op de wereld.”

Voor de bespreking werden twee aanwezigen die ervaring hebben met depressie uitgenodigd in het forum plaats te nemen. Op alle vragen uit de zaal werd eerst naar hun mening gevraagd. Vragen rezen als: Welke rol kan een ambtsdrager spelen? Wanneer is het moment om professionele hulp in te schakelen?

Dr. Roubos kreeg de vraag voorgelegd of de werkwijze van een christelijke psychiater anders is dan die van een seculiere. „Voor een deel zit er geen verschil in”, luidde zijn antwoord. „Wel zal ik meer informeren naar de relatie met God en de stand van het geloofsleven bij de cliënt. Ik zal ook niet samen met de cliënt gaan bidden. Dat schept te veel gelijkheid, terwijl ik als therapeut ook scherp en ’onaardig’ tegen de cliënt moet doen.”