H. leefde gescheiden van de vader van het kind. De omgangsregeling bepaalde dat het kind die dag haar vader mocht bezoeken. De moeder was ervan overtuigd dat de vader het kind seksueel misbruikte. Zij wilde het meisje beschermen voor dit leed. Uit sectie op het lichaam van het kind kwamen overigens geen aanwijzingen naar voren dat het was misbruikt.

De vrouw verklaarde bij de politie heel gedetailleerd over het misdrijf. Ze zei dat ze bewust een klein kussentje van de bank meenam naar de kinderkamer, omdat dat in het ledikantje paste. Ook verklaarde H. dat ze zo zacht mogelijk naar boven liep om het meisje niet wakker te maken; ze wilde haar dochtertje niet in de ogen kijken en vroeg in gedachten vergiffenis aan het meisje voor ze het kussen op haar hoofdje legde.

Omdat H. van tevoren over haar daad nadacht, achtte de rechtbank moord bewezen. Ze nam de conclusie van het Pieter Baan Centrum over dat ze lijdt aan een persoonlijkheidsstoornis en daardoor verminderd toerekeningsvatbaar is.

Het feit dat H. verder moet leven met de wetenschap dat zij haar eigen kind heeft gedood, was voor de rechtbank reden om lager te straffen dan de eis van 10 jaar cel van het Openbaar Ministerie. Naast de celstraf moet de vrouw de vader van het kind een schadevergoeding van 2000 euro betalen.

De vrouw wordt mogelijk op advies van deskundigen overgeplaatst naar een psychiatrische kliniek, zodat ze daar haar straf kan uitzitten. De rechtbank heeft die aanbeveling gedaan. H. heeft zelf ook aangegeven dat ze graag behandeld wil worden.