„De paus is een leider geweest van een kerk met twee gezichten. Aan de ene kant een kerk die een spiritueel lichaam is, waarin de levende traditie van het christelijk geloof wordt gevonden. Aan de andere kant de kerk die een ‘macht’ is, met alle gevaren van dien. Zijn hart lag bij het eerste. Daar heeft hij zijn kracht aan willen geven. Aan het tweede kon of wilde hij zich niet onttrekken en dit heeft wellicht zijn aftreden bespoedigd.”

De paus kreeg nogal wat weerwerk in de afgelopen jaren, schrijft Plaisier. Positieve woorden over liefde en relaties verloren het in het rumoer rondom ethische standpunten van de kerk. En de omvang van misbruik binnen de kerk werd steeds duidelijker. „Paus Benedictus is, bij een zekere onhandigheid, bij mij overgekomen als iemand die leed aan dit alles en ook als iemand die namens zijn kerk oprecht schuld heeft beleden.”

Plaisier betreurt het dat tijdens het pontificaat de gesprekken tussen rooms-katholieken en protestanten min of meer zijn opgedroogd. De scriba citeert hoe de paus in zijn kardinaalsperiode zich wilde focussen op eenheid tussen christenen. „Jammer dat hij als paus niet tot de erkenning is gekomen dat niet de binding aan de bisschop van Rome maakt dat van kerk gesproken kan worden maar de binding aan Christus. En dat protestantse geloofsgemeenschappen daarom ook kerk zijn. In dat licht is de klok, ook als het gaat om intercommunie, terug gezet. Vooral dat is betreurenswaardig. Het is te hopen dat we in de verhouding tot elkaar hierin in de toekomst verder zullen komen.”

Evangelicaal Amerika prijst paus om ethiek

Evangelicalen in Amerika prijzen paus Benedictus om zijn ethische standpunten. Hij kwam op voor de menselijke waardigheid, en dat is in hem te prijzen, schrijven Baptist Press en Christian Post.

Albert Mohler, president van het seminarie van de Zuidelijke Baptisten in Louisville en vooraanstaand opinieleider, voegt eraan toe dat de paus „een dappere en intelligente verdediging van de waarheid heeft opgesteld tegen het relativistische tij.”

Mohler benadrukte ook de gevaarlijke kant van een pauselijk kerkbestuur. Volgens hem is het niet juist dat zo’n bestuur wil spreken uit naam van elke kerk. De naam van het christendom kan bovendien voor velen worden verbonden aan de besluiten van het pausdom en de gevolgen ervan.