In een reactie op de Ranglijst Christenvervolging van Open Doors stelt minister Timmermans van Buitenlandse Zaken dat deze lijst niet zonder meer kan worden gezien als lijst van landen waar de vrijheid van godsdienst en levensovertuiging onder druk staat. Volgens de minister heeft het feit dat christenen in grote delen van de wereld worden vervolgd niet uitsluitend te maken met hun religieuze identiteit.

De Ranglijst Christenvervolging laat echter wel degelijk zien dat in de landen op de lijst de vrijheid van godsdienst en levensovertuiging onder druk staat. De belangrijkste bron van vervolging in Mali bijvoorbeeld is het islamitisch extremisme. Tot voor kort konden christenen er veilig wonen. Deze situatie veranderde drastisch in maart 2012. Toearegrebellen en moslimfundamentalisten veroverden het noorden en voerden de shariawetgeving in. Christenen moesten vluchten. Zij kunnen er niet langer veilig wonen. Niet alleen christenen waren een doelwit. Ook traden de rebellen hard op tegen gematigde moslims.

Iran, nummer 8 op de Ranglijst Christenvervolging, treedt sinds 2005 steeds harder op tegen een aantal religieuze minderheden: de bahaï, de derwisj, een stroming in de soefistische islam, en de christenen. Met name christenen met een moslimachtergrond lopen grote risico’s. Ook in Iran geldt de shariawetgeving. Elke moslim die de islam verlaat om een andere godsdienst aan te hangen, kan de doodstraf krijgen. Sinds september 2011 zijn er ten minste 46 christenen gearresteerd. Huiskerken worden niet getolereerd. Moslimgeestelijken, onder wie ayatollah Yazdi in mei 2011, spreken zich er openlijk over uit dat de autoriteiten niet genoeg gedaan hebben om de groei van christelijke huiskerken in het land tegen te gaan. Recent werd de Amerikaans-Iraanse voorganger Saeed Abedini nog veroordeeld tot acht jaar cel vanwege zijn vermeende betrokkenheid bij Iraanse huiskerken.

Zwaarwegende factor

Open Doors vindt dat iedereen recht heeft op de vrijheid van gedachte, geweten en godsdienst, zoals staat geschreven in artikel 18 van de Algemene Verklaring van de Rechten van de Mens. Wereldwijd zijn er echter miljoenen christenen die niet vrij zijn om hun geloof te beoefenen. In veel van de landen waar zij wonen, hebben ze een tweederangspositie. Verder hebben ze te maken met discriminatie, doodsbedreigingen, ontvoeringen en moorden. In alle gevallen worden ze gezien als een bedreiging voor hun omgeving, waardoor ze in hoge mate kwetsbaar zijn.

Hun religieuze identiteit is daarbij een zwaarwegende factor. In het noorden van Nigeria is er sprake van systematische geloofsvervolging. In twaalf deelstaten is de shariawetgeving doorgevoerd. Het islamitisch extremisme krijgt steeds meer voet aan de grond. Extremisten, zoals de leden van Boko Haram, zien het christendom als iets wat uitgeroeid moet worden. Dat resulteert in aanvallen op kerken en christelijke dorpen, met vernielingen en dodelijke slachtoffers als gevolg. In verschillende staten in India, zoals Chhattisgarh en Orissa, jaagden fanatieke maoïstische communisten honderden christelijke gezinnen weg. Bleven ze, dan zouden ze worden neergeschoten.

Andere lijsten

Sinds 1955 richt Open Doors zich specifiek op de ondersteuning van vervolgde christenen. De Ranglijst Christenvervolging maakt duidelijk waar geloof het meest kost en waar de hulpverlening van Open Doors zou moeten plaatsvinden. In vrijwel alle landen op de lijst is Open Doors ook daadwerkelijk actief. De focus op het helpen van vervolgde christenen laat onverlet dat er in de landen op de Ranglijst Christenvervolging ook andere groepen mensen zijn van wie de godsdienstvrijheid zwaar onder druk staat.

De Ranglijst Christenvervolging is niet de enige lijst die zich richt op de onderdrukking van een specifieke doelgroep. Onlangs kwam er een rapport uit over de discriminatie van humanisten en atheïsten. Veel van de landen op die lijst komen ook voor in de Ranglijst Christenvervolging. Open Doors roept minister Timmermans ertoe op deze lijst en andere lijsten en rapporten te gebruiken als indicatie van mensenrechtenschendingen en serieus werk te blijven maken van het bespreken en oplossen daarvan.

De auteur is directeur van Open Doors Nederland.