Bitterzoet
Zijn felle bewoordingen spraken van pijn. Bitterheid spatte uit zijn ogen. Zowel kerkelijk als in de familiekring lag een zware tijd achter hem. Jaren van strijd. Als rode draad keerden in zijn verhaal telkens beschuldigingen terug, met een definitieve richting: „Die anderen waren fout, zie je?!”
Ik wist niet veel te zeggen op het relaas van deze grijze man. Als een stormwind liet ik zijn ervaringen over me heen komen. Vanuit mijn hart probeerde ik hem erkenning te geven voor zijn persoonlijke pijn, los van de schuldvraag. Ik hoop dat het overkwam.
Het levensverhaal van deze man zette me aan het denken. Ik begreep zijn bitterheid en pijn. Hij voelde zich slachtoffer en daar was waarschijnlijk alle reden toe. Wij mensen doen elkaar de vreselijkste dingen aan. Niet het minst binnen familie, gemeente of achterban. Dergelijke omstandigheden kunnen je onverwacht overspoelen, daar is geen ontkomen aan. Hoewel we onze levensgang niet voor het kiezen hebben, kunnen we in de omgang met tegenstand echter alle kanten op. Het kiezen van de slachtofferrol is dan het makkelijkst en laten we toegeven; voor ons allemaal de aantrekkelijkste: „Zij zijn allemaal tegen mij, ik ben zielig.”
Meestal klopt dit als een bus. Door je eigen bril zie je nu eenmaal het scherpst je persoonlijke werkelijkheid. Maar wie hier in doorgaat, kiest volgens mij een eenrichtingsweg die leidt naar bittere eenzaamheid. Uiteindelijk blijf je alleen achter. Verbitterd, kniezend in een hoekje. Bitterheid is een vorm van zelfmoord. Het brengt je nergens.
Zodra we botsingen en verwondingen accepteren zoals ze zijn, maakt zich een bevrijdende kracht van ons meester. Wanneer de volle werkelijkheid wordt aanvaard, kan een nieuw begin worden gemaakt. Dit betekent radicaal stoppen met het projecteren van eigen pijn. Zet een punt achter veroordeling, beschuldiging en achterdocht. Begraaf je wapens en heb de ander (ondanks alles) lief.
Kom voor de dag. Wellicht bang en bevend. Schuil niet langer achter het veilige slachtofferschild. Leef in volle overgave aan de realiteit. Niet omdat we van die krachtpatsers zijn. Evenmin omdat we dit in eigen kracht kunnen. Ons leven is namelijk geen grillig lot dat we zelfstandig het hoofd moeten zien te bieden. Het is een smeltkroes die ons van Gods Vaderlijke hand toekomt. Drink die beker in overgave tot op de bodem leeg. Prachtig vond ik de woorden van een ooit bittere veertiger: „Steven, ik ben er doorheen gezakt. Het is goed!”
Dan smaakt bitter zoet.
