Waren het misschien voorbodes van zijn komende positie als steunpilaar van zijn broer, de toekomstige koning? Constantijn en zijn vrouw Laurentien hebben immers altijd gezegd dat Willem-Alexander op hen kan rekenen, een beetje zoals Beatrix op prinses Margriet en haar man Pieter. Hoe dat zijn beslag krijgt is nog niet duidelijk, Constantijn en Laurentien hebben wel hun loopbanen in Brussel. Ze hebben geen uitkering, ze moeten zelf hun schoorsteen laten roken.

Constantijn deed nooit zoveel in het openbaar, maar hij is er geknipt voor. Op Koninginnedagen werd dat al duidelijk. Hij fladderde altijd langs het publiek: hier een praatje, daar een hand, dan weer even met iemand samen op de foto, het kon allemaal. Hij is sociaal zeer vaardig. In december schroomde hij ook niet zijn gevoelens te laten zien over zijn broer Friso, die in coma ligt. „Het podium waar ik nu op sta, symboliseert de lege ruimte waar mijn broer had moeten zijn”, zei hij bij de uitreiking van de Prins Claus Prijs, die hij altijd om en om met Friso overhandigde.

Constantijn Christof Frederik Aschwin, de jongste van Beatrix en Claus, werd op 11 oktober 1969 in Utrecht geboren. Het was geen voorspoedige geboorte: hij had ademhalingsmoeilijkheden en belandde in de couveuse. Maar hij groeide voorspoedig op. De kunstminnende prins kan geweldig tekenen, maar ging rechten doen in Leiden. Hij ging bij studentensociëteit Minerva en vond dat leerzaam : „Je moet vechten voor iedere centimeter. Je leert zo van je afbijten met een glimlach.”

De prins begon zijn werkzame leven bij het kabinet van eurocommissaris Hans van den Broek. Intussen bloeide zijn relatie met Laurentien, dochter van de toenmalige Europarlementariër Laurens-Jan Brinkhorst, verder op. In december 2000 verloofde het stel zich, het volgende voorjaar was de trouwpartij in Den Haag. Op 8 juni 2002 werd dochter Eloise geboren, op 21 maart 2004 (uren nadat Constantijns oma Juliana was overleden) zoon Claus-Casimir en op 3 juni 2006 de tweede dochter, Leonore.