„Door deze manier van studie zouden de preken beter en scherper zijn. Dat is evenwel nog een open vraag. Gelet op de werkelijkheid in het breed kerkelijk leven, zou meer het Schriftuurlijk confessioneel gehalte in de prediking aan de orde moeten komen. De vraag kan opkomen: weet men nog wat bevindelijke prediking is? Het lijkt dat de geestelijke erfenis die we hebben al meer als onbegrijpelijk verwezen wordt naar het kerkelijk museum. Men komt al meer los te staan van het verleden, zelfs van eigen kerk. Hebben mannen broeders alleen maar gepreekt, gestreden en geleden voor leden van hun tijd? In het verleden werd minachting niet gehoord.

Maar in het heden moet de vraag gesteld worden: waarom dragen we nog hun kerkelijke naam? Kan de praktijk van die naam getoetst worden aan de inzet van het verleden? Die erfenis uit het verleden zou meer moeten spreken en werken in heel het gemeentelijke leven. Bijzonder in prediking en catechese. Het herdenken van het Godsgeschenk in 1563, de Heidelbergse Catechismus, nu 450 jaar geleden tot stand gekomen, zij geen vertoon, maar er dient bezinning te zijn en gebed tot beleving en doorwerking van wat in dat kostelijk leerboek beschreven staat. Het is niet overdreven, maar het is een schatboek door de Heere gegeven.

Hierbij dient betrokken te worden wat de broeders van Dordt toegevoegd hebben met de Dordtse Leerregels. De inhoud van de leerregels is hoogst belangrijk voor onze tijd. In het besluit van de Dordtse Leerregels staat onder meer: De Zone Gods, Jezus Christus, Die ter rechterhand van Zijn Vader zit en de mensen gaven geeft, heilige ons in de waarheid; brenge degenen die verdwaald zijn tot de waarheid; stoppe de lasteraars van de gezonde leer hun monden en begiftige de getrouwe dienaars van Zijn Woord met de Geest der wijsheid en des onderscheids, opdat al hun redenen mogen gedijen ter eer van God en tot stichting der toehoorders. Amen.””