In de eerste plaats voor haar natuurlijk. Moet je je voorstellen. Je bent een bultrug, met je 30 ton trek je wat baantjes in de wateren van de Atlantische Oceaan en in een onbewaakt ogenblik koers je richting Noordzee. Afslag gemist, zeg maar.

Na een weekje te hebben rondgescharreld kom je in de buurt van Den Helder en dan bezwijk je voor de lokroep van de Waddenzee. Het lijkt daar wel luilekkerland met die rijkdom aan zeebanket. Kleine vissen, grote vissen. Je hoeft je bek maar open te doen en de makrelen komen bij wijze van spreken zo binnenzwemmen.

Maar dan, wel hier en gunder, loop je vast op een zandbank die ook nog eens de Razende Bol blijkt te heten. Er is geen beweging meer te krijgen in dat logge lijf van je. Even hoop je nog dat je met het volgende tij wel weer los zult spoelen maar helaas, je kunt geen vin meer verroeren. Af en toe kun je nog even met je staart klapperen maar dat is het wel zo’n beetje. Er zit weinig anders op dan het einde af te wachten. Het waren fantastische dagen in de Noordzee, maar nu is het afgelopen.

En zie, totaal onverwachts stromen van alle kanten hulptroepen toe om jou los te trekken. Nee, geen goedbedoelende amateurs op sandalen, maar topexperts. Je hoort ze op hoog niveau overleggen. Het is ministerie voor en ministerie achter.

Wat een eer. Was je ergens in Vuurland aangespoeld of in een buitengewest in Australië, dan had er nooit meer een haan naar je gekraaid. Maar hier zie je plotseling de ogen van de hele natie op je gevestigd. Wat een massale belangstelling. Er komen zelfs filmploegen en een hele horde verslaggevers. Waar heb je het allemaal aan verdiend? Je bent per slot maar een gewone bultrug waarvan er wereldwijd zeker zo’n 35.000 zijn.

Jammer genoeg wil het vlot trekken niet lukken en daarom wordt besloten om je een verdovend middel toe te dienen zodat je rustig kunt inslapen. Over service gesproken.

De eerste keer mislukt, maar dat lijkt een beetje bij het land te horen. De eerste keer met de 
OV-chipkaart werd ook niks, het huidige kabinet moest er wel keer of drie over doen om goed op stoom te komen en de Fyra bakte er zelfs na veertien dagen nog niks van.

Maar goed, eindelijk is het zo ver dat je je overgeeft aan Morpheus. Wat moet het dan een geruststellende gedachte zijn dat heel veel mensen zo dicht bij je zijn. Zo is er die lieve mevrouw die zomaar kans ziet om het parlement te verlaten om vanuit het Haagse af te reizen naar het noorden van het land om je geestelijk toch nog een klein beetje bij te staan.

De Tweede Kamer heeft het razend druk, want overal op de wereld voltrekken zich enorme drama’s. Zo is er in Syrië een vluchtelingenprobleem van hier tot aan Aleppo, in Egypte staan enge islamitische baarden op het punt om in het land de lakens uit te delen, onze eigen economie blijft piepen en kraken, maar deze dame lukt het toch maar om aan het gewoel te ontsnappen en jou als terminale bultrug een hart onder de riem te komen steken. Wat ben je toch een mazzelaar.

Verder blijkt je aanwezigheid daar op die zandbank ook nog eens zo belangrijk te zijn dat het als splijtzwam fungeert binnen milieuorganisaties. Er ontstaan twee kampen, de gemoederen raken danig verhit. De een wil je rustig laten sterven, de ander vindt juist dat alles op alles moet worden gezet om je te redden. Mensen zijn dagenlang aangeslagen. Overal worden traantjes weggepinkt. Indrukwekkend, zo veel medeleven met jou als zielige bultrug. In je laatste ogenblikken overweeg je dat er toch nog zo veel meer dierenleed is dan dat van jou alleen. Alleen al in de natuur zelf is het één groot slagveld. Het is eten of gegeten worden. Zelf heb je je hele leven ook niet anders gedaan dan levende beesten naar binnen te werken. Wat moet die dame van de Partij voor de Dieren dagelijks toch veel verwerken, zo bedenk je.

Jammer dat je niet meer mag meemaken dat je de inzet bent van een heus Kamerdebat. Er moet beleid komen voor gevallen zoals jij, zo eisen volksvertegenwoordigers. De verantwoordelijke bewindsman zegt een heus protocol toe. Wie weet komt het nog eens tot een ministerie voor Aangespoelde Walvissen.

U begrijpt dat ik de nationale ontreddering rond Johanna met grote ontroering heb gadegeslagen. Wat een volk, dat zo begaan is met de dood van een enkel zoogdier. Het zal vast geen toeval zijn dat ditzelfde land een heel eigen hoogstandje kent dat dezer dagen massaal aftrek vindt: de oliebol. Daar hebben we er dus genoeg van.

Trouwens, mochten dame Thieme en haar hulptroepen het momenteel wat minder druk hebben met dierenleed en zo, dan heb ik nog wel een aardige tip: ze zouden zich ook eens kunnen bekommeren om al die ménsen die aanspoelen, bijvoorbeeld bij instellingen zoals het Leger des Heils en stichting Ontmoeting. Wat zou 2012 dan een mooi uiteinde hebben.