Huting werd op 21 oktober 1924 in Rotterdam geboren. Hij studeerde theologie aan de Rijksuniversiteit te Utrecht en de Universiteit van Amsterdam. Achtereenvolgens was hij hervormd predikant in Vreeland (1950-1955), Gouda (1955-1960) en Rotterdam (tot zijn emeritaat, in 1989).

Van 1985 tot 1988 was ds. Huting voorzitter van de synode der Nederlandse Hervormde Kerk. In die functie veroorzaakte hij opschudding door bij terugkeer van een spoedconferentie van de Wereldraad van Kerken in Harare (Zimbabwe) te pleiten voor kerkelijke steun aan het gewapend verzet van de Zuid-Afrikaanse bevrijdingsbeweging ANC als een boycot niet tot het einde van het apartheidssysteem zou leiden. De kerk mag de lijdende Zuid-Afrikanen niet in de steek laten, aldus ds. Huting. Ook verklaarde hij na zijn benoeming dat hij de kernwapenproblematiek belangrijker achtte dan ethische kwesties als abortus en euthanasie.

Sommige synodeleden hadden problemen met zijn als rechtlijnig en soms bot ervaren optreden tijdens synodevergaderingen. Dit ongenoegen kwam tot uiting in de synodezitting van maart 1987. Met een meerderheid van slechts één stem werd hij toen herkozen als synodevoorzitter.

Ds. Huting maakte deel uit van de delegatie van protestantse kerken die in het voorjaar van 1986 een tegenbezoek aan het Vaticaan bracht, nadat paus Johannes Paulus II in mei 1985 Nederland had bezocht.