In 2002 werd in gemiddeld 1 op de 4 opnames gesepareerd, in 2011 was dat nog maar 1 op de 12. In 2002 werden mensen gemiddeld 17 dagen gesepareerd, in 2011 was dat 3 dagen.

Volgens Janssen komt de daling door een cultuurverandering in de ggz. „Vroeger lag de nadruk in de ggz meer op controle. Patiënten moesten bepaalde dingen doen: ze moesten naar therapie, moesten eten in de eetkamer. Door deze dwang ontstond makkelijker een conflict. Dat liep vaak uit de hand, waardoor er gevochten werd en patiënten naar de separeercel moesten.” Nu wordt er meer gepraat met patiënten over de reden waarom ze iets niet willen. „Zo wordt geprobeerd om samen tot een oplossing te komen”, aldus Janssen.

Ook is er meer aandacht voor preventie. Janssen: „Als patiënten gespannen lijken te worden, wordt dat met ze besproken. Zo wordt voorkomen dat gedrag uit de hand loopt en is vechten bijvoorbeeld niet meer aan de orde.”

Tegenwoordig is het streven om zo min mogelijk te separeren. „Psychiaters en verpleegkundigen zijn het erover eens dat toepassen van dwang niet bijdraagt aan goede zorg”, stelt Janssen. „Maar in sommige gevallen kom je er toch niet onderuit”, voegt hij daaraan toe. „In situaties waarin een patiënt extreem gewelddadig is, heb je niet veel keuze”, vertelt hij. „Dat gebeurt bijvoorbeeld bij een psychose of bij drugsgebruik. De drug GHB is daar berucht om. Daar worden patiënten zo gewelddadig van, dat je ze wel moet vastbinden of afzonderen.”