Toen Willem Jansen zich voordeed als moslim, werd het een en al lijmen en slijmen
Stel: op een dag besluit SGP-voorzitter Van Leeuwen aan het papier toe te vertrouwen dat hij gedroomd heeft over een oproer. Een elitekorps uit de biblebelt is op een geheime plaats bijeengekomen om een opzienbarend plan te beramen. Nederland heeft een lesje nodig. Het saamgezworen rot dient in de pan te worden gehakt. Uitroeien, dat goddeloze gepeupel. Nederland moet een staatkundig gereformeerde natie worden. Is het niet goedschiks, dan maar kwaadschiks. Alle mestkarren, hooivorken, spiesen en zwaarden verzamelen en hakken maar.
Vraagje: hoe groot acht u de kans dat een uitgever in dit land bereid is dit boek uit te geven? Ik zal het antwoord alvast maar verklappen: nul. Echt nul komma nul.
Vervolgens doet Van Leeuwen zijn beklag bij politici, burgemeesters en journalisten. Of ze het geen schande vinden dat zijn boek is geweigerd? En of dit niet je reinste discriminatie en censuur is? De reacties die hij ontvangt, zijn niet voor tweeërlei uitleg vatbaar. Of de SGP’er wel goed bij zijn hoofd is? Dat het dus toch klopt dat de SGP een fundamentalistische en extremistische partij is. En dat al die uitgevers groot gelijk hadden. „Ik ben helemaal misselijk van uw manuscript geworden”, reageert een Kamerlid. Een ander laat hem weten dat de SGP wat hem betreft verboden mag worden. Eerst vrouwen weigeren, en nu ook nog geweld willen uitoefenen tegen andersdenkenden, het is meer dan verschrikkelijk.
Hoe anders vergaat het Sadik Khamsa. Hij schrijft ook een boek over een oproer. De hoofdpersoon is een gefrustreerde moslim die samen met geloofsgenoten een ondergrondse militante bende vormt om in actie te komen tegen de heersende blanke klasse. Dit is wat Khamsa over zichzelf en de inhoud van het boek schrijft: „Hard en gewetenloos doolt hij (de hoofdpersoon, JvK) in een bende rond op zoek naar slachtoffers, de varkens, de ongelovigen, de hoeren, als waren zij ongedierte.”
Even verderop: „Ronselt andere mislukte inburgeraars, het moet groter worden. Hij wil een ondergronds leger hebben, een monster met tentakels in het riool dat toeslaat onverwacht maar krachtig en daarna weer onvindbaar. Dat hij bedient, beveelt. Steeds groter om de blanke honden te bestrijden. Omdat ze discrimineren, uitkotsen, misbruiken, zijn droom vernietigden. En Allah zorgt ervoor dat ze winnen, overheersen en de varkens verdrijven.”
Net als de SGP-voorzitter doet Khamsa zijn beklag bij politici, burgemeesters en journalisten dat uitgevers weigeren zijn boek uit te geven. En wat denkt u, kreeg hij ook de volle laag? Helemaal niet. Hans Spekman, sinds dit jaar voorzitter van de PvdA, liet Khamsa weten dat hij vooral moest volhouden. „Veel grote schrijvers zijn lang miskend geweest”, beurde hij Khamsa op. Een ander prees hem omdat hij zijn Nederlands zo goed vond. En huidig minister van Financiën Dijsselbloem reageerde in zijn hoedanigheid als Kamerlid: „Ik hoop dat u de kans krijgt in de Nederlandse samenleving u verder te ontwikkelen en wens u alle succes met uw toekomst, al dan niet als auteur.”
Plasterk, eveneens PvdA, was zo begaan met de schrijver dat hij hem aanraadde een islamitische uitgever te zoeken. Cohen, die in de tijd dat hij door Sadik werd benaderd nog burgemeester van Amsterdam was, liet zijn woordvoerder antwoorden dat hij zich niet kon voorstellen dat het boek werd geweigerd. „Het gaat toch over het onderwerp ‘inburgering’?”
Ook buiten de PvdA werd rijkelijk met stroop gesmeerd. CDA’er Leers, intussen ex-bewindsman, liet weten dat hij niet vrolijk werd van het boek, maar dat het wel moest worden uitgegeven. „Geef de moed niet op. Bewonderenswaardig wat u zegt. Ga daar mee door. Laat u niet ontmoedigen. Veel succes!” Een Zuid-Hollandse VVD-gedeputeerde noemde het boek zelfs „een sympathiek relaas.”
Even voor de goede orde: dat voorbeeld van SGP-voorzitter Van Leeuwen heb ik zelf verzonnen. Geloof me, die moet echt niets van geweld hebben. Ik heb hem alleen maar opgevoerd om het verschil in benadering duidelijk te maken. Zowel hij als Sadik claimde ruimte voor een verwerpelijk thema, en de een zou daarbij worden weggehoond terwijl de ander met lijm en slijm werd overgoten.
De grap is dat Sadik Khamsa niet de ware naam is van de briefschrijver. In werkelijkheid heet hij Willem Jansen en hij bedacht dat geen enkele uitgever zijn boek ”Oproer” zou willen uitgeven als hij het onder eigen naam zou insturen. Toen kreeg hij het lumineuze idee om als Sadik Khamsa zijn beklag te doen bij bekende figuren. Dat leidde tot een stroom aan positief getoonzette reacties. Hij bundelde ze en dat boek kwam alleen uit omdat hij de uitgave zelf bekostigde (zie link onderaan). Het heet ”Beste Sadik!” en het is een monument ter ‘ere’ van al die angsthazen die het in hun broek doen bij de gedachte dat ze niet politiek correct acteren. Ze blijken nog steeds geen enkel idee te hebben van het grote multiculturele drama waaronder dit land gebukt gaat. Als er één groep een lesje nodig heeft, is die het wel.
