De focus was die avond gericht op de inhoud van het nieuwe regeerakkoord. Een guur klimaat in de Nederlandse samenleving zou aanstaande zijn. Nu orthodoxe christenen in de politiek niet meer dan een marginale positie innemen, zien seculieren hun kans schoon om de laatste residuen van de christelijke invloed op het publieke domein te verwijderen. Als voorbeelden bij deze ontwikkeling zijn de volgende trefwoorden nogal eens te lezen: onderwijsvrijheid, koop­zondagen, weigerambtenaren, vrijwillig levenseinde, lesbisch ouderschap, en nog wel enkele meer. Zo klonk de laatste weken de bezorgdheid door, uitlopend op het appel tot gezamenlijke bezinning.

Eerder al riep het Panel Presentatie op om op dankdag een bidstond te beleggen. Als motivatie voerde het onder meer het volgende aan: „Alle ethische onderwerpen (staan) ter discussie. De rem is er helemaal af. Het lijkt erop dat Nederland zich dieper in de crisis stort dan ooit tevoren. Een morele en geestelijke crisis” (RD 3-11). Het platform steekt de spade dus wat dieper dan alleen een verwijt in de richting van de nieuwe VVD/PvdA-regering. Er is meer aan de hand dan een dreiging vanuit Den Haag. De crisis is veel dichter bij. Ieder van ons staat er middenin. Wijzelf zijn die samenleving. Wij zijn de tijden!

Voor mij liggen drie pas verschenen boekjes, alle drie afkomstig uit de reformatorische kring. Onafhankelijk van elkaar geschreven, hebben ze de eigen gezindte als thema: die gezindte (de kerk, de jeugd, de zuil) in de storm van de huidige ontwikkelingen.

Ds. W. Silfhout schetst in zijn ”Tegendraads bij tegenwind” de plaats van de kerk in een seculiere samenleving. Een indringende vraag in zijn boek is hoe de kerk uitdrukking geeft aan het profetisch getuigenis dat van haar wordt gevraagd. Ze stuit in de wereld op tegenstand en miskenning als ze het Woord van haar Heere spreekt. Toch heeft ze die taak. In woord en in daad.

Drs. R. Toes voert een pleidooi voor de terugkeer van het gezag. Hij doet dat in zijn ”Verweesde generaties”. „Er is wat mis met onze jeugd. De discipline is zoek. En dat merken we. Op school, thuis, op straat, waar niet al. Er is sprake van een gezagscrisis die al enige decennia aan de gang is. Wij zijn onze vaders en moeders kwijt. Het lijkt erop dat onze samenleving meer en meer verweesd raakt.” Een eerlijke en ernstige analyse van een heftig probleem.

”Up to date gereformeerd”, zo heet het boek van Johan Schouls. Zijn stelling is dat de reformatorische zuil zijn einde nadert. „Ik denk dat je realistisch moet zijn. Er staat nog een huis, maar de ramen en deuren zijn eruit en de wind van de cultuur waait er dwars doorheen. Als je de zuil in stand wilt houden om daarin veilig te zijn, houd je een schijnwereld in stand”, aldus de schrijver in een interview over zijn boek (RD 19-9).

”De storm steekt op”. Als het bovenstaande allemaal waar is –en op z’n minst is een deel ervan waar!– dan is de situatie ernstig. Dan zullen we die omstandigheden ook ernstig moeten nemen. In Amersfoort waren we vorige week met vele honderden bij elkaar. Hartverwarmend. De vraag aan mezelf en aan al die broeders en zusters: Geloven we het ook echt, dat van die aanstaande storm? Zien we ook echt de lucht betrekken? En sluit ons handelen daarop aan? De storm steekt op. Een Dordtse collega zei het deze week zo: „Als er storm op komst is, moet je ophouden met koper poetsen. Zie liever of je zeilen in orde zijn!”

Die opmerking bleef haken. Wat vermoeien we ons veel met koper poetsen. Onnutte discussies. IJver zonder verstand. Hoogmoedige profilering. Kerkelijke betweterigheid. En de signalen van de storm negeren we. De vraag is: Zijn m’n zeilen in orde? Kom ik door de beproeving heen? Zal ik de orkaan van het oordeel doorstaan? Mijn ziel, mijn gezin, mijn gemeente…

Ik heb nog een vierde boekje op m’n bureau liggen. Ook in deze maanden verschenen: ”De zeven bazuinen” van ds. W. Visscher, een serie overdenkingen over de Openbaring van Johannes. Die bazuinen zijn de signalen van Gods oordeel. Ze geven hun geluid, tot waarschuwing van de goddelozen, tot blijdschap van Gods kinderen. Het gaat op Gods toekomst aan. Hij stuwt de geschiedenis daarheen. „Wacht uzelf, dat u die dag niet onvoorziens overkome. Waakt dan te allen tijde, biddende” (Lukas 21).

Reageren? welbeschouwd@refdag.nl