„Het is aangrijpend dat Nederland in toenemende mate onchristelijk wordt. Iets dat ons diep raakt. Waarom? Omdat kerken leger worden, verwildering toeneemt, Gods heilzame wetten worden losgelaten, verslaving aan heilloze machten erger wordt, vormen van tirannie dreigen, sociale cohesie verdwijnt, velen zonder Christus, dus zonder echte vreugde leven, God onteerd wordt in ons nationale volksbestaan?

Om dat alles en nog veel meer wensen we het evangelie van Christus toe aan allen in ons land. Temeer daar de Bijbel leert dat we God nooit neutraal kunnen verlaten. God kan dat bezoeken met zijn oordelen. Zeker, Hij heeft groot geduld. Toch is zijn geduld niet eindeloos. Dat zou ik het Jona-motief willen noemen.

Ninevé had zozeer gezondigd dat God Zijn oordelen liet aankondigen. Doch niet als onontkoombaar. Jona moest oproepen tot bekering. Bekering die kwam en tot gevolg had dat Ninevé behouden bleef. Is dit Jona-motief irreëel voor Nederland? In ieder geval is er reden tot zorg.

Een aparte vraag is of enkel onkerkelijk Nederland hierin schuldig is. Dat is ondenkbaar. Dat Nederland vandaag God zozeer verlaten heeft dat het wel lijkt dat de religieuze zin is afgestompt (Simonis), is zelfs allereerst onze schuld als christenen, omdat wij, ontrouw aan Gods boodschap van genade, Christus en de Geest tekortdeden.

Daarom is de eerste vorm van evangelisering dat we in verootmoediging voor God onze schuld belijden en God bidden om een genadig initiatief van krachtig werken door de Heilige Geest. God wil Zich immers laten verbidden. Het verhaal van Jona mag ons daartoe bemoedigen.

Bekering van Nederland tot God. Zou het kunnen? Wie gelooft dat God een God van wonderen is, kan het onmogelijk voor onmogelijk houden. Alleen, God wil er wel om gebeden zijn. Bovendien, laten we bidden dat het niet nodig is dat God Zijn oordelen daartoe moet gebruiken. Eén preek van Jona was genoeg om Ninevé tot bekering te brengen. God hield Zijn oordelen in. Zo is onze God, ook vandaag.”