Wij zien de zon, anderen de wolken
„Mooi weertje vandaag, hoor!” zegt onze achterbuurman als we hem tegenkomen in de brandgang. Of „’t Is maar niks vandaag!” al naar gelang de omstandigheden, die we natuurlijk zelf ook allang opgemerkt hebben. Hij zei maar wat, om aardig te zijn of omdat hij om een praatje verlegen zat. En wie maakt er dan nooit een opmerking over het weer? Nederlanders staan erom bekend dat ze vaak over het weer praten. We hebben er dan ook nogal veel van. Regen, wind, hagel, onweer, mist en vooruit, ook wel eens zon.
Wanneer het over ons persoonlijke leven gaat is het echter opvallend vaak mooi weer. Als er gevraagd wordt hoe het met ons gaat, is het antwoord meestal iets in de trant van ”goed, beter, best”. Net als de weerpraatjes wordt de vraag gesteld om aardig te zijn of als inleiding tot een praatje. Niet per se omdat de vraagsteller werkelijk wil horen over iemands wel en wee. En dus gaat het goed, een makkelijk en sociaal wenselijk antwoord. Misschien is de werkelijkheid heel anders. Maar we spelen mooi weer, want niemand hoeft te weten dat…
Waarom doen we dat eigenlijk? Waarom houden we de schijn op van een leven vol zonneschijn, terwijl er donkere wolken boven hangen? Waarom vertellen we niet over tegenslagen, zorgen en verdriet?
Gelukkig zijn is de norm. Je móét gelukkig zijn, anders ben je mislukt. Daarom wordt alles wat afwijkt van de geluksnorm weggestopt, verborgen, verzwegen. Want het leven is een feest, je moet alleen zelf de slingers ophangen! Een tegeltjeswijsheid, ongetwijfeld door een enorme dwaas bedacht. Vroeg of laat komen er in ieders leven momenten van pijn, zorg en verdriet. Ik herinner me een moeder die op de vraag hoe het met haar ging wél eerlijk antwoordde. „Niet zo goed hoor”, zei ze mat. Verslagen door het leed in haar gezin, niet langer in staat om de schone schijn op te houden. Alle slingers van de wereld hadden van haar leven geen feestje kunnen maken.
In de ogen van de buitenwereld is ons leven ook niet bepaald een feestje. Een gehandicapt kind krijgen is toch ongeveer het vreselijkste wat je kan overkomen?! Mooi weer spelen is er voor ons dus niet bij. Want wij kunnen wel zeggen dat het goed gaat, maar men weet wel beter… Ik weet het, want vroeger dacht ik hetzelfde. Maar de wetenschap dat ons lieve kind als een last gezien wordt, als iets waarvan je hoopt en bidt dat het je nooit overkomt – dat is hartverscheurend. We zijn niet beklagenswaardig, maar rijk, rijk gezegend. We hebben alles wat we nodig hebben, en meer. Naast al die aardse zegeningen, die het gevoel geven dat je het zelf wel afkunt, hebben we een kind gekregen dat zo kwetsbaar en afhankelijk is. Een dominee in Canada zei tegen ons: „That keeps you on your knees.” En dat is precies wat anders zou ontbreken. Een reden om, ook als alles voor de wind gaat, Zijn aangezicht te blijven zoeken. God vergist zich niet. Dan lijkt het misschien alsof ons leven met dit kind in zwaar weer terechtgekomen is. Maar hij is een zegen, ons zonnetje achter de donkere wolken die de buitenwereld ziet.
