Hij betoogde namelijk dat iemand die laarzen kocht van 300 euro zich schuldig maakte aan de dood van een medemens in een ontwikkelingsland. „Want laarzen van 80 euro hadden ook gekund, en met de rest van het geld had iemand gered kunnen worden van de hongerdood of hadden levensreddende medicijnen worden gekocht.” Een felle discussie volgde. Tegenstanders zeiden: „Je kunt toch niet de hele wereld op je nek nemen?” „En als je al voldoende geeft van je inkomen, dan mag je toch zelf van de rest genieten?”

Ik moet zeggen dat ik er toch een beetje onrustig van werd. Waar ligt het juiste evenwicht? Jezus zei tegen de rijke jongeling: „Ga heen, verkoop alles wat je hebt, en volg Mij.” De eerste christenen hadden alles gemeenschappelijk en niemand leed gebrek. „Maar Abraham was toch een rijk man?” zegt iemand anders. „En Barnabas verkocht een akker, maar had waarschijnlijk meer bezittingen.”

Argumenten voor en tegen. Principiële uitgangspunten. Hoe kan dat eigenlijk, dat ook christenen elkaar bestrijden met een beroep op principes? Ook vandaag is dat nog volop aan de gang.

Het bracht me tot de vraag wat nu echt leidende principes zijn die richting geven aan het leven van een christen. De schepping van de wereld door God, de val van de mens, Gods reddende liefde waardoor Hij Zijn Zoon zond naar deze aarde om ons te redden. Redding door het geloof alleen, uit louter genade.

Daarover zullen we het met elkaar wel eens zijn. Maar als het over de praktijk van het leven gaat, wordt het vaak moeilijker. Hoe komt dat? Ik voel voor mezelf wel waar bij mij de (te dure) schoen wringt. Daar waar het ons eigen gedrag raakt, de dingen die we doen of laten, sluipen er zomaar aller­lei andere zaken in onze ‘principes’. Onze eigen wil, wens en begeerte. Wat we gewend zijn. De tradities (met een kleine t) van de kring waarin we ons bevinden. En voor we het weten, hebben we ook als christenen een onderling verschil van mening te pakken en hebben we overal argumenten voor.

Als we beter kijken lijkt soms het ‘principe’ niet verder te gaan dan ”willen dat de ander precies zo is, denkt en doet als ikzelf”. Een soort dictatorische gedachte. Mensen zijn door God in grote verscheidenheid geschapen. En er is eenheid in Christus. Dat geeft christenen een milde blik naar elkaar.