De Franse historicus Paul Veyne, die nadrukkelijk zegt ongelovig te zijn, probeert te begrijpen waarom het christendom zich in de vierde eeuw zo snel heeft kunnen verspreiden in Europa. In zijn boek pleit hij ervoor het beeld van Constantijn als machtswellusteling te herzien. Veel historici denken dat als Constantijn „God” en „kruis” zegt, hij eigenlijk „ik” en „zwaard” bedoelt. Maar dat is te simpel, stelt Veyne. Hij vindt dat historici religiositeit te snel verklaren vanuit de psychologie of herleiden tot een bepaalde maatschappelijke gebeurtenis. En daar heeft Veyne, die ervan uitgaat dat Constantijn werkelijk de God van de christenen wilde dienen, een punt.