De scribenten die een bijdrage leveren aan ”Meervoudig verbonden”, proberen met dat wat ze schrijven die tegenstellingen te overstijgen. Toch is het al wel zeker dat op het presentatiesymposium op 1 november de verschillende sprekers flink zullen botsen. Daar krijgen namelijk vertegenwoordigers van alle stromingen in de kerk het woord.

Wie trouwens denkt dat deze discussie alleen speelt in de Protestantse Kerk, heeft de afgelopen maanden het nieuws in christelijk Nederland niet gevolgd. Over de hele breedte, ook in reformatorische kring, komen meningen en opvattingen inzake Israël steeds scherper tegenover elkaar te staan, lijkt het wel.

Het is interessant om te lezen hoe de scriba van de PKN, dr. A. J. Plaisier, in zijn bijdrage in ”Meervoudig verbonden” probeert tussen alle klippen die er bij dit onderwerp zijn door te zeilen. Niemand kan van hem zeggen dat hij een vervangingstheoloog is. Evenmin kan hem het etiket ”christenzionist” worden opgeplakt. Hij benadrukt sterk de trouw van God ten aanzien van Zijn volk, Israël. Gods verkiezing is onberouwelijk, beaamt hij. En wie Christus losmaakt uit Zijn joodse context, begaat een grote vergissing.

Vragen zijn er bij zijn betoog echter ook te stellen. Hoe komt hij er bijvoorbeeld toe om de algemene beloften voor Israël en de landbelofte te ontkoppelen? Waarom zou God trouw zijn aan Zijn beloften, maar zou de landbelofte –de belofte dat Israël zal wonen in het land dat God het volk gaf– daar niet bij horen?

Het is niet ondenkbaar dat de bundel ”Meervoudig verbonden” meer vragen zal oproepen dan hij beantwoordt. En het is genoegzaam bekend dat die vragen bepaald niet altijd 
op een respectvolle manier worden gesteld, om over het echt luisteren naar de antwoorden nog maar te zwijgen.

Ds. K. J. Rodenburg, die enige tijd in Israël heeft gewoond, legt er in zijn bijdrage in het boek de vinger bij dat de joodse synagoge niet alleen een leerhuis is maar ook een gebedshuis. In het leerhuis zijn er de discussies. Daar gaat het er soms scherp aan toe. Maar in het gebedshuis verstomt de discussie en is er het gebed dat uitloopt op de lof die gebracht wordt aan God Die Zijn plannen met Israël en de volken volvoeren zal.

Het zou een zegen zijn als er in christelijk Nederland meer verbinding was tussen het leerhuis en het gebedshuis als het gaat over Israël en de kerk. Het kan niet anders of de tegenstellingen uit het leerhuis smelten in het huis van gebed samen in de bede die de Messias van Israël Zijn discipelen leerde: „Uw koninkrijk kome, Uw wil geschiede.”