In verband met het hoge moeder- en omagehalte van deze dag stuurden wij als jongerenorganisatie twee donateurwervers. Rijkelijk voorzien van gratis weggevertjes gingen ze op pad. Hun taak was helder. „Geef zo veel mogelijk dames een unieke kans om hun dankbaarheid te tonen door het toezeggen van een gift.” Als jongerenorganisatie zetten we ons immers in voor hun kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen. Dat is geen geringe investering.

Enthousiast ging het team, bestaande uit twee vriendelijke jongeren, aan de slag. Zij probeerden de dames te overtuigen van het feit dat jongerenwerk niet alleen heel mooi is, maar ook geld kost. Dat beaamden de dames grif. „Nou, jeugdwerk is belangrijk. Fijn hoor, dat jullie je daar voor inzetten!” Toen het echter op een keuze aankwam, waren de dames het massaal eens: „Of ik donateur wil worden? Weet je, daar moet ik het eerst met mijn man over hebben.”

Ik vond het geweldige reacties, toen ik ze naderhand vernam. In gedachten zag ik diezelfde dames in een kledingwinkel bij de aanbiedingen staan: van 50 euro voor 30 euro. „O nee, even aan mijn man vragen.” Vervolgens zag ik hen scharrelen voor de 3D-kaartenkraam op de markt. „Mooi zeg, die nieuwe plaatjeslijn, maar toch eerst maar even aan mijn man vragen.” Ten slotte zag ik hen staan met twee nieuwe PiP-theedoeken in de hand. „Dit is echt een prachtige aanbieding! Zo’n kans krijg ik niet snel nog eens. Eerst maar eens aan mijn man vragen!” Ongetwijfeld klinkt dit ”Even aan mijn man vragen” voortdurend bij de afwegingen van betreffende dames. Bijzonder dat dit nog gevonden wordt.

Inmiddels zijn de dames veilig thuis aangekomen. Voor sommigen was dat een hele reis. Wouterswoude en Kruiningen liggen tenslotte niet naast de deur. De besprekingen zijn in volle gang, denk ik. Wat de uitkomst wordt, dat gaan we merken. We hebben uit voorzorg een paar extra krachten ingehuurd om de honderden telefoontjes te kunnen aannemen. Want binnenkort gaan ze bellen, die dames. „Mijn man vindt het goed!”