„Opmerkelijk genoeg verkiest Jezus geen vrouw tot apostel. Wel zijn er vele vrouwen die Hem dienen met hun bezittingen. Jezus kiest zijn apostelen na een intensief nachtelijk gebed waarin Hij de wil van zijn Vader in deze dingen ontvangt (Lukas 6:12-13). Als na de hemelvaart een nieuwe apostel moet worden gekozen, wordt expliciet aangegeven dat het een man moet zijn (Hand. 1:21). In de kracht van de Heilige Geest trekken de apostelen na Pinksteren de wereld in om het evangelie te verkondigen, voorzien van wonderen. In het spoor van Jezus brengen ze Gods volle heil aan mannen en vrouwen. Ook krijgen vrouwen deel aan dezelfde Geestesgaven. Ondertussen stellen de apostelen als hun opvolgers alleen mannen aan: opzieners en oudsten. De enige tekst waarin volgens sommigen een vrouwelijke apostel bedoeld zou zijn (Rom. 16:7), is tekstueel onzeker en inhoudelijk beslist niet op een uitleg van een ‘Junias’ als apostel aangelegd. De doorgaande apostolische lijn is dat mannen als hun opvolgers de gemeente leidden. De apostelen wijzen er rond huwelijk en eredienst op dat God man en vrouw ieder een eigen positie en roeping heeft gegeven (1 Kor. 11, 1 Kor. 14, Ef. 5 ,1 Tim. 2).

In de vroege kerk gaat deze lijn door. Juist ook veel vrouwen komen tot geloof, krijgen soms machtige Geestesgaven (met bekende martelaressen als Perpetua). Maar geen vrouw wordt tot bisschop, priester of oudste aangesteld. Als een afgescheiden beweging (de Montanisten) wel vrouwen in het ambt bevestigt, wijst de kerk dat af. Zo is de lijn van de Middeleeuwen en de Reformatie en in een zeer groot deel van de christenheid tot op deze dag.

Voor veel tegenstanders van de vrouw in het ambt ligt hier de reden van hun verzet: gehoorzaamheid aan Gods Woord, gaan in de weg van Christus en de apostelen. Een weg die bevestigd is in de kerk der eeuwen. Ook wanneer dat vanuit onze cultuur als vreemd ervaren wordt. Achter het verzet steekt geen vrouwonvriendelijkheid en discriminatie. Menig protestant kan zich herkennen in de manier waarop paus Benedictus dit punt omschrijft: „De Kerk heeft geen enkele volmacht om vrouwen te wijden. Wij zeggen niet: wij willen niet, maar: wij kunnen het niet. De Heer heeft de Kerk een vorm gegeven met de twaalf apostelen – en met de bisschoppen en de presbyters, de priesters, als hun opvolgers. Die vormgeving van de kerk hebben wij niet zelf gemaakt, maar is door Christus gegeven en constitutief. Daaraan gevolg geven is een daad van gehoorzaamheid, een in de huidige situatie misschien moeizaam op te brengen gehoorzaamheid. Maar daarin schuilt ook het belang: wij zijn niet een willekeurig gezelschap, wij kunnen niet doen wat we willen. De Heer wil iets voor ons, en daar houden wij ons aan, ook wanneer dat in deze cultuur en deze beschaving moeite kost en ingewikkeld is.””