„Voor mijn werk moest ik bij een gezin zijn. Ik belde aan bij het woonhuis en werd binnengelaten. Eenmaal in de woonkamer viel mijn mond open van verbazing. In het huis stond een reusachtige olifant die zich nauwelijks kon bewegen. Hij vulde met zijn dikke lijf bijna de hele kamer. Op de plekken die nog over waren zaten de gezinsleden. Ze leken compleet gewend aan het feit dat de olifant zoveel ruimte in beslag nam. Sterker nog: ze leken de aanwezigheid van de dikke olifant niet eens meer te merken.

Deze olifant staat in bijna alle huishoudens. En hij heet internet. Ooit is hij binnengehaald als schattig olifantenkalfje. En nu is het uitgegroeid tot een enorm beest.

Eerst waren er bijeenkomsten van mensen die zeiden dat het onverstandig was een olifant in huis te nemen. Dat lukte een paar jaar, maar daarna hadden de meeste gezinnen toch een olifantenkalf in huis. De jaren daarna waren er vooral bijeenkomsten waar verteld werd hoe je op een verstandige manier met de olifant moest omgaan. Ondertussen groeide de olifant maar door.

En juist nu de olifant zo groot is dat hij alle ruimte, aandacht en tijd opeist, worden er nauwelijks avonden meer gehouden. „We weten het nu zo zachtjesaan wel”, wordt er dan gezegd.

Het enige moment waarop er nog iets beseft wordt van de grootte van de olifant is tijdens de vakantie als mensen tijdelijk in een huis zonder olifant zitten. „Best leuk toch, zoveel ruimte ineens”, zeggen de ouders dan.

Maar de kinderen, die opgroeien tussen de poten van de olifant, vinden het meestal maar niets. „Laten we teruggaan naar ons huis met de olifant!” roepen ze in koor.

Inmiddels zit elk gezin weer in huis. Met de dikke olifant erin.”