Naar Roemer bleef ik luisteren. In voor ieder verstaanbare taal gaf de Brabander zijn politieke opvattingen ten beste. Welbespraakt en goedgeluimd. Die eerste indruk hield de maanden door stand. Met die man zou ik graag op een Limburgs terrasje een goed glas wijn nuttigen. Ranja met een rietje mag ook. Ik zou niet weten wat daar mis mee is. Politici die op deze wijze frisdrank nuttigen, spreken me meer aan dan hun collega’s die drukdoenerig lopen te toasten. Dat hij in het verbale geweld van de lijsttrekkers­debatten niet sterk uit de verf kwam, pleit ook voor hem. „Die mensen hebben nog niet het fatsoen om een ander uit te laten praten”, zou mijn moeder zeggen.

Goede wijn behoeft geen krans, leert het spreekwoord. Maar een welgevormd glas is wel prettig. Wat dat betreft heeft Emile een achternaam die bij hem past. De SP-wijn is de mijne niet, maar ik waardeer de huidige kelk. Daarmee houdt de leider van de SP ook de kerkelijke wereld een spiegel voor. Vooral mensen die overtuigd zijn van de absolute waarheid van hun eigen gedachtegoed, lopen het gevaar drammerig te worden. Het effect is meestal averechts. Drammerigheid heeft andersdenkenden zelden overtuigd. De beste ambassadeurs zijn zij die hun boodschap niet alleen onbewimpeld, maar ook ontspannen brengen. Dat past zeker christenen, omdat zij wel een inspanningsverplichting, maar geen resultaatsverplichting hebben. De uitwerking van hun boodschap mogen ze aan een Ander overlaten.

Het tweede wat ze van Roemer kunnen leren, is het belang van verstaanbaarheid. De mening dat het om de inhoud gaat, en niet om het omhulsel, getuigt van weinig realiteitszin. Wie overtuigd is van de rijkdom van zijn woorden, moet maximale aandacht besteden aan de vorm. Omdat zelfs de beste wijn een wonderlijke smaak krijgt als je die drinkt uit een antieke kroes. Zulk vocht verdient een roemer.