Aldus de heldhaftige strijders van het Clara Wichmann Instituut. Deze zendelingen van de vrouwenemancipatie hebben hun pijlen gericht op de achtergestelde positie van de vrouw in christelijk Nederland. Als ze hun bijziende ogen eens goed uitwreven, zouden ze verrast ontdekken dat het reuze meevalt met de positie van de christelijke vrouw. Het christelijk geloof kent de vrouw een ereplaats toe. Dat was al zo toen de rest van de wereld zich nog afvroeg of vrouwen wel echte mensen zijn. Nee, het valt wel mee met vrouwendiscriminatie in onze kring. Hoewel?

De afgelopen weken heb ik heel wat uren besteed aan het (her)schrijven van cursusmateriaal van een behandelgroep voor seksverslaafde mannen. Daarbij verdiepte ik me in de vraag hoe mannen verslingerd kunnen raken aan zaken zoals pornografie, prostitueebezoek of het bellen van sekslijnen. Dat is nog eens vrouwendiscriminatie. Vanachter je pc deelnemen aan erotische chatsessies, kijken naar foto’s van naakte vrouwen, of het bezoeken van dames die hun diensten voor geld aanbieden. Dat soort onreinheid zou in de christelijke gemeente niet moeten voorkomen. De werkelijkheid is anders.

Voor alle duidelijkheid: deze mannen zijn geen vieze kerels. Het zijn mannen die in de greep zijn geraakt van seksuele onreinheid. Ze hebben in hun leven een wissel omgezet en zich opengesteld voor de leegte en de eenzaamheid van seksuele zonden. Het raakt me elke keer weer om te zien hoe ze geketend zijn door de macht van deze zonde. Ik heb diep respect voor de mannen die de moed hebben om te breken met deze zwarte bladzijde in hun leven – en daarbij hulp zoeken.

Met vrouwendiscriminatie valt het in christelijk Nederland wel mee. Met seksuele onreinheid niet. De vorst der duisternis verslaat er zijn tienduizenden mee. Wellicht zit de afdeling refozaken van het Clara Wichmann Instituut nog verlegen om een nieuw project. Het tegengaan van seksuele onreinheid, dat zou pas echt bevorderlijk zijn voor de positie van de vrouw. Dan meld ik me vandaag nog aan als donateur.