Natuurlijk kun je hier een rijkelijk postmoderne kant mee op: er bestaat geen waarheid, er bestaan enkel perspectieven die geen van alle absolute geldigheid kunnen claimen. Maar die kant hoeft het niet op, integendeel. De kunstenaar reikt ons immers één perspectief aan van waaruit een samenhang zichtbaar is die je anders niet ziet. Het ene perspectief is wel degelijk waardevoller dan het andere.

Het christelijk geloof biedt ook zo’n perspectief in onze veelvormige wereld, die er vaak zo chaotisch uitziet. Niet dat je alle samenhang dan direct ziet en alles glashelder voor je is. Het is een zaak van geloof. Was het maar zo eenvoudig dat je op een boomstronk gaat zitten en je opeens glashelder de lijnen ziet lopen. Nee, het is een kwestie van oefenen en geoefend worden.

Toch is het soms alsof je een nieuw perspectief wordt aangereikt. Plots zie je dezelfde mensen niet langer als een restant van een verdwijnende kerk, maar als degenen die op deze plaats de lofzang gaande houden. Zie je die puber die je het in de klas zo lastig maakt, als iemand die door God wordt gezocht. Dat zijn wel perspectieven die je steeds opnieuw moet herwinnen. Zo snel ga je mee in het heersende perspectief dat de kerk aan het verdwijnen is, dat geld en carrière zo belangrijk zijn dat gezin en relaties daaraan ondergeschikt worden.

Om een nieuw perspectief te vinden, moet je er even voor gaan zitten, desnoods op een boomstronk. En beseffen: deze wereld is Gods wereld. Dan kijk je er anders tegen aan. De natuur beleven is mooi, maar zo’n nieuw perspectief is ronduit genade.