Tunesië, ingeklemd tussen Algerije en Libië, stelt zich binnen het palet van islamitische landen gematigd op tegen christenen, zo schrijft hulporganisatie Kerk in Nood. Toch wordt het christenen moeilijk gemaakt hun geloof te leven. „Hoewel bekering tot het christendom wettelijk niet uitdrukkelijk verboden is –in tegenstelling tot actieve evangelisatie– komt in de praktijk een dergelijke stap de bekeerling te staan op uitstoting uit zijn familie en de gemeenschap.”

Jean, die liever niet met zijn echte naam bekend wil worden, is zo iemand. De 23-jarige jongeman vertelt over zijn bekering. „Ik had op de televisie horen praten over Jezus. Een uitzending was aan Hem gewijd. En Zijn boodschap heeft me niet meer losgelaten.” Tunesiërs kijken geregeld naar tv-programma’s uit Italië of Frankrijk. Als ze christen worden, sluiten ze zich vaak aan bij een evangelische gemeente. Jean liet zich dopen.

Later kwam hij in contact met de Rooms-Katholieke Kerk. De plaats van charisma en de weinig gestileerde liturgie in zijn eerste christelijke gemeente konden hem niet bekoren. Bij de Rooms-Katholieke Kerk voelde hij zich wel thuis. „Toen ik de liturgie daarvan hoorde, wist ik meteen dat ik hier bij wilde horen.” De meeste christenen in Tunesië, zo’n 20.000, hebben een rooms-katholieke achtergrond.

Ondanks de gematigde islam in Tunesië, maken christenen zich zorgen over de richting die het land zal inslaan. De vrije verkiezingen na de val van dictator Ben Ali vorig jaar hielp de lang onderdrukte islamitische partij Ennahda in het zadel. Deze partij wordt omschreven als gematigd, maar heeft zich niet uitgesproken tegen gewelddadige acties van salafisten. De salafisten genieten steun van de armen in Tunesië.

Onderdrukking lijkt in opkomst te zijn in het land. Onlangs werd een priester van de russisch-orthodoxe gemeenschap van Tunis bedreigd. Hem werd aangezegd dat hij de keuze had tussen bekering tot de islam, betaling van de traditionele dhimmibelasting voor christenen of de dood.

Een rooms-katholiek schoolhoofd in Tunis, zuster Sophia (niet haar eigen naam), merkt dat er steeds meer vragen worden gesteld bij het christendom. „Vroeger vroegen de ouders van onze leerlingen nooit of wij echt de islam op school onderwezen en niet het christendom. Niemand stelde ook vragen naar de aanwezigheid van kruisbeelden in de klaslokalen. Maar sinds de revolutie is dit veranderd.”

Volgens de directrice van de school in de hoofdstad zoeken Tunesiërs houvast in de islam na het verbleken van zekerheden door de revolutie. „Wij leven in een tijd van enorme veranderingen.”