Dekker manifesteerde zich als topman van Philips vooral als een persoonlijkheid die in de maatschappij erop hamerde ruimte te scheppen voor het bedrijfsleven, zowel in Nederland als in Europa. De economie vormde in zijn ogen immers de motor van de samenleving.

Of hij aan de top van Philips inderdaad een succesvol man is geweest, kan achteraf worden betwijfeld. Hij zag weliswaar de noodzaak grondig in te grijpen, maar ook hij beet zijn tanden stuk op de sfeer van zelfingenomenheid en zelfgenoegzaamheid waarvan het logge concern doordrenkt was. Sommige investeringsbeslissingen waren dubieus of ronduit fout. Een latere opvolger, Jan Timmer, was het die de nodige rigoureuze reorganisaties met harde hand wist door te voeren.

In Eindhoven genoot Dekker faam als de man die met de opdracht voor een telefoonnet in Saudi-Arabië de tot dan toe grootste order uit de Philips-geschiedenis binnenhaalde. Onder zijn leiding leed Philips echter ook grote stroppen met de videorecorder. De Brabanders hadden samen met de Japanners van Sony het Betamax-systeem ontwikkeld, maar de verkoop viel behoorlijk tegen. Vervolgens zette Philips zijn kaarten op V 2000, een nieuw technisch snufje. De consument bleek echter alleen geïnteresseerd in het concurrerende VHS-systeem, waarna Philips weinig restte dan zich hierbij neer te leggen.

Daarentegen was de verwerving van Polygram-aandelen in 1985 een gouden greep van Dekker. De platen- en filmmaatschappij ontpopte zich als een enorme winstmaker waar de eigenaar veel plezier aan beleefde.

Niet alleen als topman was Dekker omstreden. Als voorzitter van de raad van commissarissen moest de man begin jaren negentig felle kritiek doorstaan. Topman Cor van der Klugt kon van hem vertrekken, nadat die in 1990 de perspectieven veel te rooskleurig had voorgesteld en daarna naar buiten was getreden met cijfers die lelijk tegenvielen. Maar Dekker zelf had in zijn positie als controleur van het directiebeleid net zo goed schuld aan deze miskleun.

Waar Dekker in elk geval goede zaken voor Philips deed, was bij politieke beleidsmakers. Om de Europese industrie meer op één lijn te krijgen, richtte hij een Ronde Tafel op. Vergaande integratie van de bedrijfstak was volgens hem van levensbelang. De lobbyclub wist in Brussel miljarden aan subsidies voor verschillende projecten binnen te loodsen, waarvan ook Philips prima profiteerde. Ook was hij na zijn vertrek bij Philips voorzitter van een commissie die het kabinet adviseerde over sanering van de gezondheidszorg.