Het predikantsechtpaar, dat in Nieuwerbrug woont, sprak tijdens de vierde en laatste dag van de studieweek van de Gereformeerde Bond (GB) voor studenten theologie over het thema ”God en ons geloofsleven”.

Het echtpaar Van den Berg, dat elf jaar gewerkt heeft in een land in Zuidoost-Azië, gewaagde van het leven met God in die tijd. Ds. Van den Berg vertelde dat hij schrok toen de Heere hem riep om naar Azië te gaan. Hij was immers wel geroepen als predikant, maar niet als zendeling, en hij had zich goed gesetteld. „Er moet eerst heel wat geknoei weggeveegd worden om de Heere te volgen. Toen de Heere me riep, was dat een worsteling. Ik heb twee keer nee gezegd. Na de derde keer brak ik en heb ik ja gezegd.”

Hij is er niet slecht mee geweest, zo zei hij. „Volgen zonder vragen kan alleen als de Heere je vragen wegneemt. We zijn gezegend in het volgen. Als Hij roept, zal ik gaan, al zou ik mijn benen breken. Volgen geeft blijdschap.”

Mevrouw Van den Berg zei dat ze in tranen uitbarstte toen haar man zei dat ze naar Azië zouden gaan. „Ik heb ermee geworsteld in het gebed. De Heere heeft me gewillig gemaakt om te gaan.”

Ze vertelde verder over Gods voorzienigheid met betrekking tot hun kinderen. Een arts had verteld dat ze waarschijnlijk geen kinderen konden krijgen. Ze bad of ze tien kinderen mocht ontvangen die God zouden groot maken. Het echtpaar kréég tien kinderen in Nederland, en later twee in Amerika, „als toegift.”

Daarna adopteerden ze in Azië twee gehandicapte kinderen. Dat ging niet vanzelf. De oudste van de twee moesten zij weer afstaan aan het weeshuis, waar hij vandaan gekomen was. Maar na een aantal weken hadden ze Samuel weer terug en binnen een maand kregen ze het tweede kind. „Dat was een dubbele zegen.”

Teksten

Een student vroeg wat het concreet inhoudt om in de dagelijkse dingen met God te leven. De predikantsvrouw: „We moeten die in Gods handen leggen. Toen we vier kinderen kregen binnen vier jaar had ik veel luiers om te wassen. Dan vroeg ik de Heere of het die dag droog mocht blijven, omdat ik zo veel luiers te wassen en te drogen had. Als ik nieuwe broeken voor de kinderen moest kopen, vroeg ik de Heere of ik in de opruiming passende broeken mocht vinden. Als je God laat werken in de kleinste dingen, zal Hij je daarin helpen.”

Ze vertelde verder dat ze als klein meisje al het verlangen had om in de zending te gaan. Toen ze zelf tijdens een zendingsdag van de Gereformeerde Zendingsbond met andere zendings­werkers op het podium stond, brak haar hart. God had haar haar wens gegeven.

Een andere student vroeg hoe je kunt weten of een tekst echt van God komt. Ds. Van den Berg: „Het spreken van God gaat bij mij vaak gepaard met twijfel. Zekerheid ontstaat vaak na lang worstelen. Daarbij zijn twee dingen belangrijk. God spreekt door Zijn Woord en legt een tekst op mijn hart die ik niet meer kwijtraak. Verder leidt Hij mij door Zijn voorzienigheid naar de vervulling van die tekst. In Azië kreeg ik de tekst: „Maak u gereedschap van vertrekking.” Toen wist ik dat ik niet mijn hele leven daar zou blijven. Ik wachtte af hoe God de tekst zou vervullen. Het duurde ruim zes jaar voor we er vertrokken.”

Volgens de predikant verdwijnt een tekst die hij in stilheid voor God neerlegt soms weer. Hij adviseerde voorzichtig met teksten om te gaan die precies passen en voordeel opleveren. „Ook predikanten hebben hun verborgen agenda’s. Je moet bereid zijn iets in te leveren, je eigen agenda los te laten en Gods agenda te volgen. Als je je eigen eindje vasthoudt, is er weinig ruimte voor het werk van God in je leven.”

Gistermiddag hielden ds. J. B. ten Hove (Katwijk) en zijn vrouw een voordracht over samen­werking vanuit en in de pastorie. Dr. H. van den Belt, namens de GB docent in Groningen, sloot de studieweek af.