Dat er verschillen zijn tussen CDA en PvdA willen de leden van deze groep, het Vredenburgberaad genoemd, niet verdoezelen. Al te grote vrienden van elkaar willen ze niet worden. Als men binnen beide partijen maar beseft elkaar nodig te hebben.

Van de 28 kabinetten in de na-oorlogse periode waren er 11 waarin CDA samen met de PvdA of hun voorlopers het land bestuurden. Met name in de jaren vijftig, de periode van de wederopbouw, was de samenwerking tussen confessionele partijen en de sociaaldemocraten vruchtbaar. Er is toen veel tot stand gebracht.

Het Vredenburgberaad wijst in zijn verklaring op de toenemende polarisatie en de opmars van het populisme. Dat is inderdaad niet alleen gevaarlijk omdat daardoor de samenhang in de samenleving wordt bedreigd, maar ook omdat dit een krachtig optreden van een regering verlamt.

Dat laatste wordt zeker ook zichtbaar in deze weken voorafgaand aan de verkiezingen. Wie de verschillende verkiezingsbeloften van de achterliggende dagen op een rijtje zet, moet vaststellen dat van de ferme afspraken uit het Kunduzakkoord weinig meer is overgebleven. Zo ongeveer elke partij heeft op belangrijke punten inmiddels een draai gemaakt. Waarom? Omdat men het volk niet te veel tegen de haren in wil strijken.

Nu is het al decennia lang zo dat politici in verkiezingstijd als politieke filantropen door het land reizen om zo veel mogelijk mensen met schone beloften te paaien. Dat is niet nieuw.

Het is echter is wel zo dat sinds het optreden van Fortuyn er een soort collectieve angst bestaat voor een revolte. Die denken veel partijen te kunnen bezweren door het volk op zijn wenken te bedienen.

Het lijkt er momenteel op dat partijen die ferme uitspraken doen, veel kiezers trekken. Daardoor krijgt zowel Roemer als Wilders aanzienlijke groepen stemmers achter zich. Middenpartijen hebben het zwaar. Ook zij dreigen te worden meegesleept in de algemene neiging vooral mooie woorden te spreken.

Toch zal dat gezwabber de partijen een keer opbreken. Beloften moeten een keer worden ingelost. Wel beloven en niet doen, is gelijk een mager hoen, dat wel kakelt op de stok, maar geen ei legt in het hok. Wat is dan het einde van zo’n kip? Juist, de slacht.

Ons land heeft niet de behoefte aan mensen die schone en soms extreme beloften doen. Het gaat er juist om dat er politici zijn die durven te zeggen waar het op staat, duidelijkheid geven, en niet terugdeinzen voor concrete maatregelen.

Daarvoor zijn partijen nodig die zich niet te buiten gaan aan extremiteiten, maar die stabiliteit vertegenwoordigen. En die vind je in het algemeen niet op de flanken van het politieke spectrum, maar in het midden.