Het betreft de Mont Fort in Zwitserland (Wallis), een markante berg van 3330 meter hoog. Met enkele vroege vogels uit ons gezin wilde ik graag getuige zijn van een zonsopgang. Om vijf uur ’s morgens gingen we met een kabelbaan naar de top. Het eerste halfuur zagen we niets. Door het donker wisten we niet waar we waren en wat we op de berg zouden aantreffen. Eenmaal boven op de berg vielen we allemaal stil. We zagen een indrukwekkende hoeveelheid hoge bergtoppen en blijvende sneeuwvelden. Met de vaak gebruikte aanduiding ”eeuwige sneeuw” blijf ik wat moeite houden; niets op aarde zal immers hier zijn stand behouden?

Kort daarna zagen we het doorbreken van de eerste zonnestralen, het vervulde ons met ontzag. De opgang van de zon is door niets en niemand tegen te houden. Het was verbazend om te zien hoe snel de zon in volle omvang zichtbaar werd en het landschap om ons heen in het daglicht zette. Het krachtige zonlicht verdreef de duisternis in dit alpengebied. Wat zijn wij in dit grote schouwspel van de natuur slechts kleine mensen. De zon wierp zijn stralen over diverse achter elkaar liggende bergtoppen. Het is een treffend beeld van de wijze waarop de profetieën in het Oude Testament meerdere vervullingsmomenten kennen en uiteindelijk hun vervulling vinden in Christus, de grote Zon der gerechtigheid.

Alle schepselen, groot en klein, zijn als letters in een schoon boek. Guido de Brès heeft dit schitterend verwoord toen hij in artikel 2 van de Nederlandse Geloofsbelijdenis schreef over de middelen waardoor wij God kunnen kennen. De schepping om ons wijst heen ons op de grote Schepper aller dingen. De natuur geeft ons een indruk van Zijn eeuwige kracht en Goddelijkheid.

Na ongeveer twintig minuten was de zon helemaal opgegaan en werden wij door zijn stralen verwarmd. Opnieuw een les. Doordat we niet in de felle zon konden kijken, moesten we ons hoofd buigen. Geen slechte houding voor een mens. Wie zou niet diep buigen voor de Zon der gerechtigheid waar de Schrift ons van spreekt?

Wat een wonder dat de Heere na de zondeval is blijven zorgen voor Zijn schepping, voor mens, plant en dier. Dat de mus nog steeds een huis mag vinden en de mens een rots om op te schuilen. Zalig zijn we als we hebben leren smeken om Gods hand die ons kan tillen op de Rots Christus. De Rots die te hoog voor ons zou zijn.

Er was meer op de Mont Fort dat we mochten zien. Een oud, verroest en verweerd kruis. Leeg welteverstaan. De makers hadden dat goed begrepen. Het kruis is en blijft voor eeuwig leeg. Weinig mensen maakten een foto van dit kruis. En toch, wat een rijke verkondiging! Daar ver boven de boomgrens, daar waar niets meer kan groeien, staat een stille getuige van Gods heil in Christus. Een getuige van het lijden en sterven op Golgotha. Golgotha was overigens geen hoge berg. Het was slechts een heuvel waar het kruis op stond.

Het is opmerkelijk dat er in Zwitserland op bijzondere plaatsen in de natuur wel ruimte is voor symbolen die verwijzen naar het Bijbels getuigenis. Het toont in ieder geval nog respect voor de geloofsovertuiging van een deel van de Zwitserse bevolking. In ons land is er steeds meer verzet tegen religieuze symbolen in de openbare ruimte.

Toen de lift ons weer in het rumoerige dal had gebracht, waren we er nog stil van. Het was een ervaring die ons met dankbaarheid vervulde. Psalm 98 zegt dat de zee bruist, de rivieren met de handen klappen en de bergen vreugde bedrijven. De Mont Fort was voor ons zo’n prediker van Gods majesteit en glorie. Een sprekende berg die dag in, dag uit van Hem getuigt. Als zelfs het dode steen kan getuigen van Gods heil, dringt de vraag zich aan ons op: Zijn wij al een stad op een berg?

De auteur is werkzaam als directeur van het bestuursbureau van het bedrijfstakpensioenfonds voor de bouwnijverheid. Deze bijdrage is geschreven op persoonlijke titel. Reageren? nietbijbroodalleen@refdag.nl