Er zijn mensen die rusten, zonder dat ze een goede grond hebben om te rusten. Ze nemen een vals werk voor een waar werk aan. Zij raken tot een uitwendige reformatie, ja, zij menen dat het goed met hun staat en dat ze aangenaam bij God zijn. Zij menen dat ze bekeerd zijn en menen dat zij geloven en dat hun fundament al gelegd is. Met die van Laodicéa zijn ze rijk en verrijkt en hebben aan geen ding gebrek. Ze weten echter niet dat ze arm zijn en ellendig.Omdat ze dat niet weten, menen ze begenadigde mensen te zijn. Zij rusten op hun gebed. Daar hebben ze grote gedachten van. Ze hebben een historisch geloof en menen dat dat voldoende is. Ja, ze hebben vlagen van tederheid gehad en daarop gaan ze rusten.

Maar ik moet dit droevig woord tot die mensen zeggen, dat zij zo veel zorgeloosheid hebben dat zij nooit ernstig met God worden om dat verbeterd te krijgen en gebracht te worden om waarlijk te geloven. Daarom is het zo zwaar om dezulken van deze verrotte gronden af te drijven. Hier is een almachtige kracht voor nodig. Men denkt dat men gelooft. Er is geen twijfel en daarom meent men geloof genoeg te hebben om voor God te kunnen bestaan. Ach, wanneer zult u eens weten dat zorgeloosheid geen geloof is?

Jacobus Durham, predikant te Glasgow (Christus gekruyst, 1752)