Aan de deur een folder overhandigen en proberen een gesprek aan te knopen – deze manier van evangeliseren heeft ds. Van Ruitenburg vroeger niet als effectief ervaren. „Je bent een vreemde en ontwikkelt op die manier geen band met de ander.”

De predikant, die enkele weken in Nederland is, vreest dat vandaag de dag vader en moeder ook een beetje vreemden zijn geworden voor hun kinderen. „Vader is er wel, maar hij zit achter de computer. Moeder is er ook, maar heeft de hele dag gewerkt, en is druk met van alles en nog wat. Ze is er niet voor de kinderen.”

Het gaat er volgens ds. Van Ruitenburg om dat ouders een band maken of binding krijgen met hun kinderen. Niet dat het op zichzelf om die band gaat, zegt hij, maar zonder die band kun je ook de inhoud waar het om gaat niet overdragen op de kinderen. „Als die band er niet is, vinden ze heus wel iemand anders. Vriendjes en vriendinnetjes worden dan de concurrenten van de ouders. Ga de concurrentiestrijd aan. Geef ze aandachtscadeautjes. Ga gewoon ’s avonds eens bij hen zitten op de slaapkamer en informeer naar hun welstand. Dat kan een opening bieden om over geestelijke dingen te spreken.”

Een ander advies dat ds. Van Ruitenburg de ouders geeft: probeer je kinderen te begrijpen en te doorgronden. „Kinderen houden vreselijk veel van zichzelf en maken zichzelf met van alles en nog wat blij. Geef hun aan dat we geschapen zijn om blij te zijn met God. Kinderen zijn gelukszoekers. Het is best lastig als je hun afpakt waar ze gelukkig mee zijn. Doe dat op een flexibele manier, en met liefde. Trek geen hoge hekken op. Ze vinden vanzelf weer andere dingen waar ze gelukkig mee zijn.”

Volgens ds. Van Ruitenburg is het funest voor kinderen als ze alleen maar horen wat mag en niet mag. „Ze voelen of je het goede met hen voor hebt. Laat zien in uw leven wat echt geluk is. Dat betekent niet dat je alles maar over zijn kant laat gaan. Verschaf wel duidelijkheid. Als ze iets willen dat je alleen maar naar vindt, wees dan flexibel. Willen ze iets wat zonde is, houd dan voet bij stuk. Verbied het dan. Uw kinderen zijn in Christus geheiligd. Zo moet je hen opvoeden. Hun eeuwig behoud moet in het middelpunt staan. De Heere zegt: Het zijn Mijn kinderen. Bij de doop hebben ze een oormerk gekregen. Ze zijn verbondskinderen.”

Aan het begin van de avond stelt W. Büdgen, bestuursvoorzitter van het Wartburg College, de vraag wat er in onze samenleving aan de hand is. Hij schetst hoe jongeren in een netwerksamenleving verkeren. „De christelijke gemeente, het gezin, de samenleving en de school vormen de structuren in het leven. Daarnaast is er een algemeen aanvaard referentiekader van ethische normen, een gezamenlijke maatschappelijke roeping en een breed aanvaard Godsbesef. Maar onder invloed van het postmodernisme heeft het transcendente, het verticale, plaatsgemaakt voor het horizontale”, aldus Büdgen. „Gemeenschappelijke referentiekaders zijn langzaam verloren gegaan. Individualisering is een dominant principe geworden. Zo is een netwerksamenleving ontstaan waarin het vrijblijvende de boventoon voert en de leus is: Wat heb ik eraan? Zo wordt het veel moeilijker voor ouderen om iets op een jongere generatie over te kunnen brengen.”

De gevolgen laten zich raden, stelt Büdgen. „De traditionele structuren staan onder druk, waardoor christenen in een spanningsveld komen te staan. Toch blijft staan wat echt onopgeefbaar is.”

Jongeren komen volgens hem vandaag de dag moeilijker tot zingeving in Bijbelse zin. Ze hebben niet alleen anderen nodig met een doorleefde overtuiging, maar ook anderen om een zoektocht te maken naar zingeving.