In tal van landen is deze voorzegging al vele jaren realiteit, en zijn het teksten als deze waaromheen christenen zich intens verbonden weten met hun Heere en Heiland. Als dat zo is, dan is ook dit waar: als wij (nog) vrije en niet-vervolgde christenen ons met de vervolgde kerk verbonden weten, schept dat een innige, zeg maar gerust mystieke band met het lichaam van Christus, en met Christus Zelf. Wat een geestelijke winst is er te halen als we hun zorgen, hun pijn delen, met ons meedragen!

Omstandigheden die tot vervolging van christenen leiden. Een aloude is de oppermachtige staat die totale trouw van zijn onderdanen eist en niet duldt dat die hun trouw aan Iemand anders geven. Je vind dit nog in Noord-Korea en in Centraal-Azië, waar leiders zich met een religieuze geladenheid laten aanbidden en om die reden christenen die zich daartegen keren de mond snoeren, opsluiten, pijnigen en zelfs doden.

Ook in China is van die situatie nog altijd sprake, al lijkt het beeld daar wat gevarieerder en gematigder. Zodra de kerk daar weigert trouw te zweren aan de partij en vervolgens ook nog eens in aantal groeit, slaat de tolerantie om in vervolging, en wordt er nog altijd hard tegen haar opgetreden.

Ook in tal van moslimlanden is sprake van een sterke staat die geen ruimte duldt voor andersgelovigen.

Daarnaast zijn er nog de vele falende staten, landen met een zwak bestuur en al helemaal een zwakke rechtsstaat, waar minderheden speelbal worden van machtige en invloedrijke maatschappelijke groeperingen, waaronder niet in de laatste plaats fanatieke religieuze groepen als moslimradicalen.

Zo hebben christenen in Pakistan zwaar te lijden onder hun uiterst zwakke regering die moslimfanaten hun gang laat gaan, en zelfs af en toe aan de leiband loopt van deze groepringen. Dat gebeurt bijvoorbeeld uit angst zelfs slachtoffer te worden van hun agressie als ze weigeren aan hun wensen te voldoen. Wie als politicus in Pakistan ook maar suggereert de wet op de godslastering te willen afzwakken, omdat er veel misbruik van wordt gemaakt, die moet vrezen voor zijn leven.

Burenruzies worden in Pakistan nogal eens beslecht doordat de een de ander van godslastering beticht en bij de politie aangeeft. Lang niet altijd is het slachtoffer een christen, ook moslims worden op deze manier te grazen genomen.

Sluw zijn ook de machtspelletjes die lokale politici en bestuurders vaak spelen met religie als inzet. Zij weten als geen ander: wie voor aardse belangen steun wil krijgen, die moet vooral suggereren dat er een religieus belang bij speelt, ook al is dat in werkelijkheid volstrekte onzin. Binnen de kortste keren heb je zo een menigte op de been om jouw zaak te steunen. Als die massa ook nog arm en analfabeet is, gaat die voor jou door het vuur en… over lijken.

Nationalisme als motief om christenen aan te pakken, of ternauwernood te dulden is actueel in landen als Bhutan en Sri Lanka, beiden in meerderheid boeddhistisch. Het boeddhistisch nationalisme hangt als een valbijl boven de hoofden van de christelijke minderheid. Klachten van buren over geluidsoverlast of „ontheiliging van de aarde” door een christelijke begrafenis (in plaats van crematie) zijn genoeg om die valbijl in figuurlijke zin (gelukkig nog wel) te laten neergaan, en tot politieoptreden aan te zetten.

In Sri Lanka worden christenen vaak getergd door fanatieke boeddhistische monniken in dorpen, waar dorpelingen eenvoudig zijn op te jutten tegen „niet-loyale afvalligen”.

De kerk in Indonesië is wel verweten dat ze te weinig oog heeft gehad voor haar moslimburen, waardoor die kwetsbaar waren voor boosaardige influisteringen van radicale groepen: ken je die christenen die naast je wonen wel, weet je wat ze daar uitspoken? Als het antwoord dan „nee” was, waren deze burgers snel om te praten tot intolerante medebewoners.

Hier ligt een les voor ons christenen in Nederland die ook vreemdelingen in eigen land dreigen te worden. De les is om zoveel mogelijk contact te houden met de omgeving, om karikaturen uit de weg te ruimen en vooral: door goed te doen. En laten we als christenen de gaten die vallen in dienstbaarheid in onze samenleving vullen, en zo een ander waar gezicht tonen, in plaats van passief de ene na de andere leugen over ons te laten uitspreken. Want ook politici in Nederland –in bijzonder de religieuze seculieren– zijn niet vies van een jachtpartij op iedereen die in hun ogen niet voldoet aan de maatstaf van hun definitie van humaniteit.

Zijn wij die willen opkomen voor verdrukte christenen elders in de wereld nu te vergelijken met activisten zoals die bij Amnesty International actief zijn? Aan de ene kant natuurlijk wel: ook wij zullen er alles aan doen om onrecht tegen te gaan, om gevangenen vrij te krijgen, hen te bemoedigen.

Aan de andere kant: nee. Want altijd is er dat woord van Jezus, dat vervolging omschrijft als behorend bij de gemeente zolang die hier op aarde is. En juist dat woord geeft iedere betrokkenheid bij de vervolgde kerk een speciale geladenheid. Het geeft het lijden iets wetmatigs, iets onoverkomelijks. Iets gruwelijks ook, maar tevens iets hoopvols, als zijnde de barensweeën van Zijn wederkomst. Niet voor niets sluit Hij af met deze woorden: Heb goed moed, want Ik heb de wereld overwonnen.