Bisschop Muneer, het hoofd van de Anglicaanse Kerk in Egypte en diverse omliggende landen, is een drukbezet man. Een gesprek via internetdienst Skype wordt regelmatig onderbroken door telefoontjes en binnenlopende assistentes. De bisschop lacht verontschuldigend. „Ik heb straks een ontmoeting met de Amerikaanse oud-president Carter. Dat vraagt de nodige aandacht.”

De Egyptische bisschop is dinsdag in Nederland. Hij hoopt dan te spreken tijdens een studiedag van Open Doors, een organisatie die opkomt voor vervolgde christenen. Onder zijn gehoor zitten dan predikanten en voorgangers. De Egyptische bisschop praat hen bij over het leven van Egyptische christenen in het kader van de zondag voor de vervolgde kerk, op 3 juni.

„Vervolgde christenen weten als geen ander hoe het is om vreemdelingen te zijn op aarde”, zegt ds. Ron van der Spoel, adjunct-directeur kerk & theologie van Open Doors. Voorgangers die de studiedag bezoeken krijgen van de organisatie een map met daarin twee preekschetsen. Eén van ds. Van der Spoel en één van bisschop Muneer. Die kunnen ze gebruiken bij het maken van hun eigen preek voor de zondag.

Het aantal anglicanen in Egypte is niet zo groot, bekent bisschop Muneer. „We zijn een kleine kerk, de meeste Egyptische christenen zijn lid van de Koptisch-Orthodoxe Kerk.”

De bisschop werd op latere leeftijd voorganger in de Anglicaanse Kerk in Egypte. De in 1950 geboren Egyptenaar werkte eerst 26 jaar als arts, voor hij de overstap maakte naar het priesterschap in de kerk. In 2000 werd hij bisschop van de diocese van Egypte.

De geringe omvang van de Anglicaanse Kerk in Egypte zorgt er volgens bisschop Muneer mogelijk voor dat deze minder dan de Koptisch-Orthodoxe Kerk te maken heeft met bedreigingen en geweld. Sowieso verschilt de situatie voor christenen in zijn land van plaats tot plaats, aldus de bisschop. „Er zijn ook dorpen en steden waar het relatief rustig is. Dat is niet in tegenstelling met berichten over vervolging en mishandeling, maar die problemen spelen hoofdzakelijk in de noordelijke Nijldelta. Veel van de moslims daar zijn strenge salafisten, ze dwingen de christelijke families om te vertrekken.”

Volgens de kerkleider ervaren christenen sinds de revolutie in zijn land nog niet zo veel veranderingen. „We kunnen alleen wat vrijer spreken. Je ziet dus ook dat christenen meer opkomen voor hun rechten. Maar aan de andere kant: een kerk bouwen mag nog steeds niet. Burgemeesters en andere overheidsfunctionarissen treden niet op tegen de stelselmatige discriminatie van christenen.”

Het deel uitmaken van een minderheid die beknot wordt, moet als het goed is voor geen enkele christen een verrassing zijn, betoogt de anglicaan. „Christus zei Zelf al tegen Zijn volgelingen: In de wereld zult gij verdrukking hebben. Dat geldt niet alleen Egyptenaren, maar ook Nederlanders. Onze situatie is anders, maar aan het eind van het liedje komt het erop neer dat christenen, gelovigen, in de samenleving gemarginaliseerd worden. In Europa zie je dat de secularisatie uiteindelijk geen ruimte laat voor het christendom.”

De bisschop adviseert zijn kerk­leden zichzelf te blijven, maar te waken voor apologetiek. „Dat pakt in een moslimsamenleving al snel verkeerd uit. Toon liever in je daden wat het betekent om Christus te volgen. Heb je moslimburen lief, wees open naar je omgeving en ga vooral niet anderen de schuld geven van wat er misgaat in het land. In alles wat je doet en laat moet merkbaar zijn dat de liefde van Christus in je werkt.”

Bisschop Muneer raadt christenen in Nederland aan te bidden voor Egypte. „De kerk in mijn land gaat een onzekere toekomst tegemoet. Maar het is niet zonder meer een duistere. Het gaat erom dat we in Christus geborgen zijn. Hij laat niet los wat Hij begint.”