„Je kunt opgelucht ademhalen, sinds kort zijn stiletto’s en vlindermessen verboden. Omdat in de horeca, op straat en op scholen zich regelmatig incidenten voordeden met steekwapens, is een algeheel verbod ingesteld. Op de één of andere manier zijn wij mannen gevoelig voor wapens. Al van jongs af aan lopen we rond met een stoer speelgoedgeweer, of een plastic zwaard. We voelden ons er als kind indrukwekkend en stoer mee. Met ”bam-bam-nu-ben-je-dood” speelden wij ons oorlogsspel, in geheimzinnige bosjes of rond het ouderlijk huis. Dat was werkelijk kinderspel bij de brute oorlogsoperaties van populaire games als World of Warcraft en Medal of Honor.

Dit overwegend vraag ik me af of er een verschil is tussen dat wat speelt, of dat wat werkelijkheid is. Kun je rondlopen met een nepgeweer en iemand ‘nep’ doodschieten, of via de pixels op je computerspel een brute moord begaan, terwijl die buiten jezelf omgaat? Zou dat (n)iets te maken hebben met de Tien Geboden? Wij noemen iets doodslag als iemand overleden achterblijft, dodelijk verwond door een tegenstander. Daar zijn we fel tegen, dat is zonde. Wanneer hetzelfde via een beeldscherm of kinderspel gebeurt, dan noemen we het een ‘spelletje’.

Vreemd. Als je oorlog mag spelen, dan mag je immers ook een begrafenis, sluipmoord of overdosis spelen. Gewoon, leuk. Bizarre gedachte. Wanneer we moeilijk doen over Facebook en Hyves, moeten we misschien ook maar eens moeilijk gaan doen over oorlogje spelen. Dat gaat immers over een levensbelangrijke zaak, de dood. Of doe ik nu te moeilijk?”