Het dopen van burgers na hun overlijden door mormonen kwam een paar weken geleden weer in het nieuws, toen bleek dat verschillende leden van het Koninklijk Huis door dit mormoonse ritueel postuum toegevoegd zijn aan dit sektarische gezelschap. Mormonen zien deze dodendoop als een belangrijke religieuze plicht jegens overleden voorouders. Het geeft hun de kans zich alsnog te bekeren, zodat ook de vorige generaties toegevoegd worden aan de eeuwige familieband en zo in de hemel komen.

Intussen beschikken de mormonen over een database van een miljard mensen. Jaarlijks wordt voor miljoenen van hen de dodendoop uitgevoerd. Dat gebeurt door een ritueel waarbij mormonen zich plaatsvervangend laten dopen voor hun voorouders. Zij beschouwen dat als een liefdedienst, een vorm van zending gebaseerd op de oneindige omvang van het offer van Jezus Christus.

Het sacrament van deze Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen is theologisch gezien gebaseerd op drijfzand. Wat dat betreft heeft CDA-Kamerlid Koopmans gelijk, die vorige week in Trouw sprak over religieuze hocus pocus. Samen met andere politici ziet Koopmans het liefst dat de overheid zo min mogelijk meewerkt met de mormonen en hij wil er graag een Kamerdebat over.

De kwestie is relevant omdat de ijver van de mormonen zo ver gaat dat ze gratis allerlei archieven willen digitaliseren, in ruil voor een kopie van de persoonsgegevens uit oude doop-, trouw- en begraafboeken. Al sinds de jaren vijftig verrijken de mormonen zo hun eigen bestanden, terwijl de archiefbeheerders daarmee een flinke som geld kunnen besparen.

Staatssecretaris Zijlstra is niet van plan om daar een stokje voor te steken. Terecht. Archieven dienen voor ieder toegankelijk te zijn en te blijven, ook voor mormonen. Door een deal aan te gaan rond het digitaliseren, maken archiefbeheerders het de mormonen gemakkelijk, dat is waar. Maar ze hadden die gegevens ook zonder die deal kunnen bemachtigen en wat ze er vervolgens mee doen, blijft hun verantwoordelijkheid.

Het is verrassend dat seculiere politieke partijen zich plotseling zorgen maken over overheidsarchieven die samenwerken met mormonen. Wie niet gelooft in een hiernamaals, zal zich niet druk maken om de dodendoop. Een pleidooi voor het respecteren van de privacy van een overledene is dan ook eigenaardig. Daar is niemand mee gediend.

De ophef over de mormonen wekt de indruk dat men bemoeizucht rond overledenen niet op prijs stelt. Enerzijds begrijpelijk: mormonen gaan niet altijd even kies om met hun dodendoop. Maar in een tijd waarin het geloof in hemel en hel sterk onder druk staat, is het juist winst als mensen zich druk maken om hun eeuwige bestemming. Laten ze dat echter niet doen door valse hoop te verzamelen voor hun voorouders, maar voor zichzelf.