Het boek wordt volgende week aangeboden aan Arib, die al eerder alarm sloeg naar aanleiding van berichten in de media. Arib roept ook scholen op alert te zijn op signalen van hun leerlingen. „Bijvoorbeeld als meisjes erg stil zijn of niet met hun familie op vakantie willen.'‘

Volgens Bachnoe is zelfmoord in haar eigen Hindoestaanse wereld een enorm taboe, waardoor het een verborgen probleem blijft. ,Het is een grote schande. In de Hindoestaanse gemeenschap draait het veelal om uiterlijkheden. Je moet succesvol zijn, met een mooie opleiding, een mooi huis en een goede baan. Ook bij de partnerkeuze wordt er uit de omgeving druk uitgeoefend: een huwelijkskandidaat moet wèl status hebben. En je gelooft het misschien niet, maar de huidskleur speelt nog altijd een rol: een lichte huidskleur draagt bij aan de status.’‘ Onder de diverse verdere oorzaken van zelfmoord is volgens Bachnoe ook kopieergedrag van Bollywoodsterren.

Hindoestaanse meisjes doen vaker dan welke groep in Nederland ook één of meerdere pogingen tot zelfmoord, denkt Bachnoe. Ze haalt een onderzoek aan van sociologe Diana van Bergen. ,Zij ontdekte op basis van cijfers van de Rotterdamse GGD dat bijna een op de vijf Hindoestaanse meisjes ooit een zelfmoordpoging deed. Van de Turkse meisjes had een kleine 15 procent het geprobeerd. Bij de Nederlandse meisjes lag het net onder de 10 procent. Marokkaanse meisjes doen juist minder vaak een zelfmoordpoging.’’

Directe aanleiding voor het boek was een meisje van 14 of 15 uit de omgeving van Bachnoe. ,Ze belde aan: Orchida, ik heb pillen geslikt. Het meisje kwam uit een gezin waar ze geen eigen keuzes kon maken.” Omdat ze het moeilijk vond de zware materie feitelijk te verwerken, koos Bachnoe voor een fictief verhaal. Het eerste deel speelt zich in Den Haag af, het tweede in Mumbai, de stad van Bollywood.

Orchida Bachnoe werd in 1965 in Paramaribo geboren. Ze studeerde Arabisch in Leiden en werkte op Aruba als journaliste voor de Amigoe.